Na maioría das rexións celtas e en especial nas máis apartadas, o retroceso das deidades indíxenas en tempos romanos deuse dunha forma bastante limitada, e ao debilitarse o poder de Roma, o culto ás devanditas deidades recuperou forza, en rexións apartadas do centralismo romano, como Corcoesto tal vez nunca a perdeu. Por tanto é lóxico pensar, que ao difundirse o cristianismo en Europa, as crenzas celtas aínda se atopaban bastante presentes entre o pobo que as practico, posiblemente aínda máis que as romanas; e tal vez por iso os evanxelizadores cristiáns achan tido que poñer máis empeño en acabar coa relixión indíxena e os seus deuses que cos elementos romanos.

Así pois, é ben sabido que moitos deuses celtas foron substituidos por santos cristiáns, especialmente nas rexións pouco ou nada romanizadas.

Comparado con outros pobos de Europa o certo é que o testemuño dunha relixión solar, no mundo celta, é un pouco escaso. O segundo punto importante é a relación insular entre o sol e a fecundidade. O que está claro é que a tradición mitolóxica non contén testemuños claros do culto solar.

Tamén é importante lembrar a relación da luz e a calor, coa curación e a fertilidade.

A pedra, para os primitivos, era símbolo da invariabilidad, a diferenza doutros elementos da natureza suxeitos a cambios.

Por ter esa propiedade, transciende da precaria calidade humana, que tamén está sometida a este proceso de cambio, morte e desaparición.

Pero a pedra tan só será obxecto de adoración ou culto na medida que se relacione cun feito transcendente que lle outorgue sacralidad. Por tanto, non se adora ás pedras polo simple feito da súa constitución, senón por unha simboloxía que representa debido á súa forma, tamaño, orixe, etc.

Na Costa da Morte existen unha serie de lugares que pola riqueza lendaria que conservan pódese afirmar que alí se practicaba algún tipo de culto pagán. Esta relixiosidade pagá fai referencia sobre todo ao culto ás pedras, como se pode comprobar nas lendas sobre o Monte Pindo, o Monte de San Guillerme (en Fisterra) e as Pedras de Muxía.

Pero ademais aparecen outros cultos a elementos naturais, como o sol, o mar ou as serpes.

Un dos feitos que nos mostra a forza destas antigas divindades é o interese que a igrexa católica puxo en cristianizar estes lugares, o que deu orixe a santuarios tan importantes como o Cristo de Fisterra ou a Virxe dá Barca de Muxía.

Durante a Idade dos Metais, ao redor do V e II milenio a.C, xorden as primeiras construcións megalíticas. O seu nome provén do grego «μέγας» grande e de «λίθος»  pedra, e consisten como o seu nome indica, en arquitecturas realizadas con bloques de pedra de enormes dimensións.

Existen importantes exemplos en Europa como os que podemos atopar nas Illas Británicas, Francia e tamén en España.

A súa construción necesitou dun traballo colectivo. Crese que nelas traballaron todos os membros da aldea, posto que o volume das piedas utilizadas require o esforzo de numerosos homes, nalgúns casos calculouse de ata 200 individuos.

Con todo, os investigadores non se poñen de acordo en aclarar como levantaron e trasladaron esas pedras. O que si sabemos, é que non están aí por casualidade.

Usaron técnicas para facilitar o traslado, como rodetes de madeira ou ramplas de terra que permitisen o arrastre de pedras de grandes toneladas, algunhas desde varios quilómetros de distancia. E sabemos ademais que teñen un sentido relixioso, a maioría delas dedicadas ao culto solar ou funerario.

As construcións megalíticas teñen varios modelos:

• Menhir: pedra vertical e alongada dunha soa peza, que se crava no chan. Atribúeselle a función sepulcrar, é dicir, marca un enterramento. Nalgúns casos chegan a ter ata 20 metros de altura como os achados en Bretaña.
• Cromlech: son as agrupacións máis espectaculares. Formadas por varias agrupacións de pedras formando líneas ou círculos. A súa función estaría relacionada co culto al sol. A súa estrutura está composta por un dobre círculo, combinando menhires e outras estruturas.

Fitos que indican a entrada a unha parcela forestal, val fluvial do Lourido.