O outono vén silencioso, apagado, antes das xeadas do inverno.
OUTONO
Esparce outubro, ao brando movemento
do sur, as follas áureas e as vermellas,
e, na caída clara das súas follas,
leva ao infinito o pensamento.
Que nobre paz neste afastamento
de todo; oh prado belo que esfollas
as túas flores; oh auga fría xa, que mollas
co teu cristal estremecido o vento!
Encantamento de ouro! Cárcere puro,
en que o corpo, feito alma, se enternece,
botado no verdor dun outeiro!
Nunha decadencia de fermosura,
a vida íspese, e resplandece
a excelsitude da súa verdade divina.
Juan Ramón Jiménez.
valfluvialdolouridocorcoesto.com 