Sta. Mariña do Remuíño e o monte Louridal.

Ás veces a toponimia sorpréndenos gratamente. Así ocorre co microtopónimo Louridal, polo que é coñecido o monte que está a outra beira do río Anllóns, en fronte á capela de Sta. Mariña do Remuíño, en Corcoesto.

Louridal fai referencia á presencia dunha plantación de loureiros, ao igual que o río Lourido, tributario do río Anllóns.

Na cultura greco-latina numerosas árbores e plantas tiveron un valor sacro, foron obxecto de cultos moi variados, e convertéronse en atributos das principais divindades ou en símbolo das súas actividades e virtudes. Por ser unha árbore apta para provocar a ignición mediante o frotamiento, e pola capacidade que desde antigo atribuíaselle para suscitar soños proféticos, os gregos e romanos consagraron o loureiro a Apolo, a divindade solar protectora da sabedoría, a creación artística e a poesía. Consagraron os antigos esta árbore a Apolo porque está cheo de lume, e Apolo, que é o Sol, é lume, e din que non cae raio onde hai loureiro, e tamén que presente o que está por vir; porque ningunha cousa arde con tanto estrondo.

O loureiro é signo de vitoria e gloria en moitos textos latinos, e nas súas Etimoloxías ( XVII, 7, 2), San Isidoro, que fai derivar o seu nome do vocábulo laus (encomio), lembraba que as ramas do loureiro, polo seu verdor perenne, coroaban as cabezas dos vencedores. A Idade Media conservou viva a asociación entre o loureiro e a gloria militar, e nas epopeas, a árbore adoita ocupar un importante lugar como elemento dunha paisaxe ideal e como símbolo. Como signo do triunfo militar, a coroa de loureiro aparece repetidamente na literatura do Renacemento e o Barroco. A idea de que o loureiro posúe virtudes milagrosas e simboliza a inmortalidade, sobreviviu ao mundo clásico, e chegou ata nós a través da crenza supersticiosa segundo a cal as ramas desta árbore proporcionan unha protección infalible contra o raio. Xa entre os romanos, segundo refírenos Caio Plinio, o loureiro era venerado, ademais de por a súa condición de árbore sacra, porque de todas as árbores que se plantan por man, e póñense nas casas, só este non é ferido de raio.
Hoxe en día a protección contra os raios vén dada no culto católico por Sta. Bárbara, a patroa dos fenómenos metereolóxicos adversos, quen protexía aos mineiros do mal do raio.