A ausencia de censos das especies e de estudos científicos que permitan coñecer cales poden ser consideradas como cinexéticas, para incluirlas na resolución anual de caza, supón un risco permanente extremo para a súa viabilidade
No DOG Núm. 21, do 2 de febreiro de 2021 publicábase a Orde do 14 de xaneiro de 2021 pola que se establece o importe de douscentos mil euros (200.000 €) en axudas destinadas para as persoas titulares de terreos cinexéticos ordenados para o fomento da riqueza e xestión dos recursos cinexéticos.
Para as ecoloxistas estas medidas só favorecen a concentración de moitos animais en puntos concretos que logo son aproveitados para levar a cabo modalidades de caza “masivas”, que están moi lonxe de mellorar os hábitats das especies e a conservación e viabilidade destas.
A Conselleira Ánxeles Vázquez Mejuto atribúe a regresión das poboacións de perdiz rubia ao descenso da actividade agrícola no medio rural e a do coello ao azoute da enfermidade hemorráxica vírica e da mixomatose, no canto de falar dunha agricultura cada vez máis intensiva e baseada nos monocultivos intensivos, sobre todo monocultivos forestais de eucaliptos, onde os animais carecen de refuxio e en moitos momentos do ano sen alimento, que deixa sen hábitats ás especies.
A intensificación da agricultura mudou de xeito radical os hábitats que outrora se compoñían de pequenas ou medianas parcelas, onde se producían cultivos diversos, intercaladas de bosquetes e linderos onde a perdiz rubia e o coello, especies obxento das axudas convocadas, atopaban refuxio e alimento. No momento actual moitos desas contornas convertéronse en solares de monocultivos intensivos sen refuxio e en moitos momentos do ano sen alimento.
Estes monocultivos en boa parte forestais, sobre todo de eucaliptos, obriga ás especies para desprazarse en busca de refuxio e alimento co risco que iso supón, entre outros factores, de ser depredadas.
Doutra banda, hai algúns anos, os agricultores utilizaban nas súas parcelas aqueles cultivos que mellor se adaptaban á contorna, moitas veces procedentes de sementes autóctonas, resistentes a pragas, secas e enfermidades e de elección non condicionada tan directamente como no momento actual por axudas ou mercados internacionais. Na actualidade a Política Agraria Común manda sobre o resto e iso fai que se sementen tan só aqueles cereais subvencionales por esta e non outros, máis beneficiosos para as especies e os seus hábitats.
A necesidade de competir en canto ao volume de produción obriga ao uso masivo e moitas veces abusivo de abonos inorgánicos de aspecto similar aos grans consumidos polas especies, cando non se utilizan sementes blindadas (recubertas de substancias químicas que favorecen a súa germinación) de demostrada toxicidade para aves e mamíferos que as consomen.
O coctel complétase co emprego sistemático de potentes herbicidas e praguicidas que minguan aínda máis a biodiversidade dos monocultivos, reducen o alimento dispoñible e, sobre todo, poden ser prexudiciais para a fauna, quizais non con efectos directos que causen unha mortalidade inmediata pero se con outros a medio e longo prazo que repercuten nunha menor capacidade reprodutiva, reducindo o número de ovos por posta e a viabilidade dos mesmos, de efecto directo na demostrada regresión das poboacións.
Tamén é necesario indicar que o clima está a cambiar cada vez máis rápido, sucédense ondas de calor e secas prolongadas que fan que as tórtolas e sobre todo os paspallás concéntrense en zonas máis frescas, de maior altitude, abandonando antes as zonas de nidificación tradicional, o que fai que tamén a súa eficacia reprodutiva véxase comprometida.
A solución está no emprego de prácticas agrícolas e forestais máis respectuosas coa contorna, que reduzan o emprego de substancias químicas e favorezan a diversificación de cultivos o fomento do bosque autóctono, e non en subvencionar o cultivo de cereal en espazos concretos, a instalación de tobeiras, o emprego de cebadeiros…etc, que só provocan as capturas masivas das especies por parte dos cazadores coa conseguinte posta en perigo das especies e dos seus hábitats.
Por outra banda, a ausencia de censos das especies e de estudos científicos que permitan coñecer cales poden ser consideradas como cinexéticas, para incluirlas na resolución anual de caza, supón un risco permanente extremo para a súa viabilidade e o equilibrio dos ecosistemas.
valfluvialdolouridocorcoesto.com 