Imaxe desde o lugar de Mourelos, en Silleda, co monte Carrio ao fondo, e as 30 máquinas eólicas paradas. Data: 16/01/2021
Nunha semana na que o prezo da luz dispárase para as economías familiares e as empresas galegas, os parques eólicos do monte Carrio, alomenos das compañías Gamesa e Ibedrola, leven sen funcionar varios días desta semana. O mesmo ocurre cos eólicos do monte do Couto de San Sebastián, entre Silleda e A Estrada. Os parques eólicos do Monte Carrio, entre Vila de Cruces e Lalín, suman alomenos 30 máquinas. Os eólicos do Couto de San Sebastián, entre Silleda e A Estrada, non chegan aos 10.
A cidadanía debe coñecer se é unha parada programada das compañías e cales son os motivos polos que se realiza e se hai convenio ou concerto entre as empresas mercantís dos parques afectados para que isto ocurra. Por iso, piden explicacións ao Conselleiro de Industria, Francisco Conde e instan a apertura dunha investigación neste sentido.
Puidera darse o caso de que instalacións renovables con recurso dispoñible, gratuito e non contaminante como é o vento, non estén funcionando e isto xere un incremento do prezo da electricidade ás familias galegas, o que demostraría unha vez máis que o negocio enerxético está por diante da sustentabilidade e que as empresas enerxéticas carecen da responsabilidade social corporativa da que fixeron tanta publicidade durante a campaña de Nadal.
As empresas enerxéticas deben ser conscientes que o vento e a paisaxe son recursos gratuitos de toda a cidadanía galega, e que os están a usucapir de xeito especial no seu propio beneficio, e as paradas programadas dos parques eólicos con fins lucrativos, deberan sancionarse duramente.
Por último piden á Xunta de Galicia a retirada da calificación de utilidade pública daqueles parques eólicos que non cumpran coas regras da libre competencia e programan paradas eólicas que alteren a alza os prezos da luz para as familias galegas.
Familias afectadas polo Plan Sectorial eólico galego piden á Xunta a inaplicación dun regulamento desfasado, obsoleto e que non integra a actual normativa ambiental e paisaxística vixente. Muíños xigantes que cada vez teñen máis diámetro de rotor e que se colocan a 200 metros de casas illadas e a 500 de núcleos habitados sen que se teña en conta os impactos visuais e acústicos para as familias afectadas.
“Roubánnos a nosa Paisaxe” din familias afectadas polo proxecto éolico O Cerqueiral en Coristanco. E é que o Plan Sectorial eólico aprobado no ano 1997 non incorpora a normativa derivada do Convenio Europeo das Paisaxes, que indica que a Administración ten que plasmar nos Obxectivos de Calidade Paisaxística dos proxectos as aspiracións da cidadanía. E aquí o único que plasman son as aspiracións dunha empresa allea que ven facer cartos á costa do benestar dás familias afectadas.
O deber da Xunta de Galicia de inaplicar as normas inválidas
A Xunta de Galicia debe aplicar a Lei 21/2013, do 9 de decembro, de avaliación ambiental e demais lexislación ambiental en primeiro lugar, e en detrimento do regulamento do Plan Sectorial eólico de Galicia. A primeira esixe que todos os plans, entre os que está o Plan Sectorial eólico, deben contar con unha avaliación de impacto ambiental, documento que non integra porque está desfasado ao aprobarse no ano 1997.
Por outra banda a Lei 5/2019, do 2 de agosto, do patrimonio natural e da biodiversidade de Galicia consolida a prevalencia da protección ambiental sobre a ordenación territorial e urbanística e a precaución respecto ás posibles intervencións que poidan afectar negativamente o patrimonio natural ou á biodiversidade.
Proxectos eólicos cada vez máis agresivos para o benestar dás familias no rural
Proxecto eólico do Cerqueiral de Greenalia.- a 500 metros dos núcelos de Padrín, O Rueiro, A Brañeira, Couso e Esternande, en Santa Comba e Coristanco. Un máis no medio doutros nove, dentro da mesma Área de Desenvolvemento Eólico.
Proxecto eólico de Banzas de Green Capital Power.- a 500 metros dos núcleos de Campolongo, Vilar de Arriba, Vilar de Abaixo, Couso de Arriba, Couso de Abaixo, Cabana Moura, en Outes, Mazaricos e Negreira. Un máis no medio de outros oito parques.
Proxecto eólico Coto dás Airas de Coto das Airas S.L.- emprázase directamente sobre a Serra do Suído, un emprazamento de alto valor natural e paisaxístico. Por este motivo a Serra atópase clasificada como unha Área de Especial Interese Paisaxístico (AEIP) e sobre un sistema de humidais e de turbeiras de alto valor ecolóxico e ambiental, nos municipios de A Lama e Fornelo de Montes.
Proxecto eólico de Maragouto, de Green Capital Power.- 10 aeroxeneradores sobre o humidal dá Braña de Valadares, ao redor de 500 metros dás vivendas dás familias de 8 núcleos, turbeiras, carballeiras e unha manchea de hábitats prioritarios afectados, nos municipios de Outes e Negreira. Un máis no medio de trece parques en funcionamento e 12 máis en tramitación. Na zona de implantación do parque eólico Maragotuo atópanse actualmente en funcionamento ou autorizados trece parques eólicos situados nun radio de estudo de 15 quilómetros dos aeroxeradores proxectados: Parque Eólico Corzán, Parque Eólico Serra de Outres, Parque Eólico Pedregal Tremuzo Ampliación, Parque Eólico Pedregal Tremuzo, Parque Eólico Paxareiras II F, Parque Eólico Currás, Parque, Eólico Paxareiras IIB, Parque Eólico Paxareiras II C, Parque Eólico Paxareiras I-II A (Montevos), Parque Eólico Paxareiras II D-E, Parque Eólico Singular Carnota, Parque Eólico Singular Muros, e Parque Eólico Ponche Rebordelo (Fonte: Rexistro Eólico de Galicia-Decembro 2019).
Ademais, actualmente na zona de implantación do parque eólico atópanse en tramitación doce parques eólicos: Parque Eólico Banzas, Parque Eólico Outes, Parque Eólico Singular Outes, Parque Eólico Alvite, Parque Eólico Alvite II, Parque Eólico A Picota, Parque Eólico A Ruña III, Parque Eólico A Ruña II, Parque Eólico San Cosmeiro, Parque Eólico Vaqueira, Parque Eólico Ampliación Virxe, e Parque Eólico Alto dás Agras (Fonte: Rexistro Eólico de Galicia-Decembro 2019).
Proxecto élico dás Salgueiras, de Norvento, S.L.- as infraestruturas do parque eólico están incluídas no ámbito de aplicación da normativa do Plan de Ordenación do Litoral de Galicia (POL), nas unidades de paisaxe Monte Branco (05.02.182), Praia de Balarés (05.02.181), Brañas de Gondomil (05.02.179), Esterio do Anllóns (05.02.183) e Cantís do Canteiro (05.02.180). Parte das infraestruturas inciden sobre un espazo de interés, espazo de interese paisaxístico (Cantís do Canteiro) e espazo de protección de ladeira”. O parque situarase a menos de 2 quilómetros do parque eólico Corme G-3 en funcionamento na actualidade. O proxecto afecta ás Paisaxes Pondalianas que reflictía na súa obra o bardo pontecesán Eduardo Pondal.
Análise do “Proyecto sectorial Parque eólico Coto Das Airas Coto Das Airas S.L. Ourense, octubre de 2019” publicado ao abeiro da Resolución do 8 de outubro de 2020, da Xefatura Territorial de Pontevedra, pola que se somete a información pública o estudo de impacto ambiental e as solicitudes de autorización administrativa previa e de construción e aprobación do proxecto sectorial de incidencia supramunicipal do proxecto do parque eólico Coto das Airas, sito nos concellos da Lama e Fornelos de Montes da provincia de Pontevedra (expediente IN408A 2018/08)”.
O proxecto eólico Coto dás Airas emprázase directamente sobre a Serra do Suído, un emprazamento de alto valor natural e paisaxístico. Por este motivo a Serra atópase clasificada como unha Área de Especial Interese Paisaxístico (AEIP). Esta zona, xunto á Serra do Cando, son as de maior afección paisaxística en termos de visibilidade, aínda que tamén é certo que a zona xa presenta na actualidade un elevado número de aeroxeradores doutros parques. Ademais hai outras AEIP afectadas e con gran visibilidade.
A Lei 5/2019, do 2 de agosto, do patrimonio natural e da biodiversidade de Galicia no seu artigo 2 referido aos Principios xerais establece que:
“Son principios inspiradores desta lei:
f) a prevalencia da protección ambiental sobre a ordenación territorial e urbanística
g) a precaución nas intervencións que poidan afectar o patrimonio natural ou a biodiversidade”.
O “simple” acordo de someter a exposición pública este proxecto e a súa admisión a trámite xa puidera ser constitutivo de delito. O que se pretende con este proxecto é realizar unha clasificación do chan rústico de protección de espazos naturais e Área de Especial Interés Paisaxístico (AEIP), catalogada como tal no Catálogo das Paisaxes de Galicia, como chan rústico de protección de infraestruturas, Isto é unha transformación urbanística non amparada legalmente.
Ten moito peso na determinación do impacto paisaxístico a proximidade dos roteiros do Camiño de Santiago. A Vía da Prata queda a menos de 15 km aproximadamente e desprotexida respecto ao proxecto eólico, polo que as afeccións prevense importantes. Ademais hai roteiros e carreiros con afección visual severa.
Desde o punto de vista visual e paisaxístico o impacto do proxecto é moi severo. A isto hai que engadir a gran influencia visual que posúen as turbinas. Esta influencia é considerable e abrangue grandes distancias.
Por outra banda, o proxecto eólico afecta a hábitats protexidos. A Directiva 92/43/CEE do Consello, do 21 de maio de 1992, relativa á conservación dos hábitats naturais e da fauna e flora silvestres PREVÉ A CONSERVACIÓN DESTES E INDICA EXPRESAMENTE A OBRIGA DE MANTER E RESTABLECER OS MEMOS NUN ESTADO DE CONSERVACIÓN FAVORABLE, polo tanto o proxecto eólico do Coto dás Airas é INCOMPATIBLE cos obxectivos de conservación e mantemento en condicións favoralbes dos hábitats citados.
Ao respecto cómpre indicar que a Directiva 92/43/CEE do Consello, do 21 de maio de 1992, relativa á conservación dos hábitats naturais e da fauna e flora silvestres establece no seu artigo 2:
“1. A presente Directiva ten por obxecto contribuír a garantir a biodiversidade mediante a conservación dos hábitats naturais e da fauna e flora silvestres no territorio europeo dos Estados membros ao que se aplica o Tratado.
2. As medidas que se adopten en virtude da presente Directiva terán como finalidade o mantemento ou o restablecemento, nun estado de conservación favorable, dos hábitats naturais e das especies silvestres da fauna e da flora de interese comunitario”.
Ausencia da avaliación conxunta e sinérxica dos demais parques eólicos existentes e previstos na área de actuación
Debido á cantidade de parques eólicos existentes ou proxectados na zona de afección do parque obxecto de estudo, é de esperar a existencia de efectos sinérxicos e acumulados. A empresa promotora non obstante, e pese a recoñecer que a análise das sinerxias provocadas por este tipo de infraestruturas e os seus efectos acumulativos é complexo, alude á escaseza de información e estudos existentes. Pero precisamente como promotora dun proxecto industrial destas características está obrigada a realizar estas análises e completar unha avaliación detallada dos impactos, xa que logo, ten que ser consciente que pretende implantar unha estrutura eólica moi agresiva nunha área de alto valor ambiental e paisaxístico, o que resulta a todas luces incompatible coa normativa actual. A mercantil promotora pretende obviar unha obriga legal preceptiva e determinante. Baixo ningún concepto pode esta derivar a valoración dos efectos acumulativos e sinérxicos á execución do Plan de Vixiancia ambiental da Serra do Suído. E precisamente porque xa hai outros proxectos eólicos na zona, máis apremia a necesidade de que se realice un estudo profundo dos impactos individuais e en conxunto deles. Para empezar, a mercantil promotora nin sequera recolle no Estudo de impacto ambiental, unha relación númerica dos parques nin identifica ás mercantís promotoras destes.
Características do proxecto e marco regulatorio
A Xunta de Galicia, por medio da Lei 5/2017, do 19 de outubro, de fomento da implantación de iniciativas empresariais en Galicia, introduciu determinadas modificacións na Lei 8/2009, de 22 de decembro, pola que se regula ou aproveitamento eólico e créanse ou canon ambiental e ou Fondo de Compensación Ambiental, entre as cales se incluía a posibilidade de presentar novas solitudes de autorización administrativa de parques eólicos nas áreas de desenvolvemento eólico incluídas no vixente Plan Sectorial Eólico. Neste novo marco liberalizador do sector inclúese o proxecto Parque Eólico Coto dás Airas.
No que respecta ao marco regulatorio autonómico, mediante Acordo do Consello de la Xunta de Galicia do 10 de xullo de 1997, declarouse o proxecto Plan Eólico de Galicia como de incidencia supramunicipal para os efectos previstos na Lei 10/1995, do 23 de novembro, de ordenación do territorio de Galicia.
O Plan Sectorial Eólico de Galicia ten como finalidade principal a de promover e potenciar a instalación “ordenada” de parques eólicos na comunidade autónoma de Galicia. Sen embargo, anos despois, a planificación territorial eólica de Galicia resulta un desastre ambiental e paisaxístico sen precedentes.
Mediante Acordo do Consello de la Xunta de Galicia do 5 de decembro de 2002, apróbase a modificación do proxecto sectorial de incidencia supramunicipal do Plan Eólico de Galicia, sendo este o marco actual para o desenvolvemento de proxectos de xeración eólica en Galicia.
O proxecto do Parque Eólico Coto dás Airas desenvólvese nas ADE denominadas Edreira, Carballoso e Suído II, cuxas características son as seguintes:
Concellos afectados polo ADE Edreira: Ponte Caldelas, A Lama e Avión.
Concellos afectados polo ADE Carballoso: Fornelos de Montes e A Lama.
Concellos afectados polo ADE Suído II: Fornelos de Montes, A Lama, Avión e Covelo.
O Parque Eólico Coto dás Airas estará constituído por 11 aeroxeradores de 4,0 MW de potencia unitaria, sendo a potencia total a instalar de 44,0 MW. Os terreos no que se desenvolverán todas as obras e instalacións do parque eólico están situados nos termos municipais da Lama e Fornelos de Montes, na provincia de Pontevedra.
Todos os aeroxeradores serán do modelo V136 – 4,0 MW con tecnoloxía Vestas, cunha altura de buxe de 112 metros sobre o nivel do chan e un diámetro de rotor de 136 metros.
Cada aeroxerador conectarase individualmente ao seu centro de transformación 0,72/30 kV, o cal irá situado no interior da propia torre. Os centros de transformación estarán así mesmo conectados entre si e coa subestación transformadora, a cal recollerá todas as liñas de 30 KV.
O acceso ao parque eólico proxéctase desde a estrada local que une os núcleos de Pordelapa (municipio de Avión) e Pigarzos (municipio da Lama), nos lugares denominados Catro Camiños (aeroxeradores números 1 a 10) e Chan de Viudal (aeroxerador número 11).
Os camiños interiores do parque tanto os que se executen de novo, como os xa existentes han de cumprir, por tanto, unha serie de características:
Anchura mínima: 6 metros.
Os terreos afectados polas infraestruturas proxectadas no parque eólico e as súas servidumes cabe clasificalos como Chan Rústico de Protección Forestal, ao ocupar Montes Veciñais en Man Común, Chan Rústico de Protección Patrimonial, ao existir bens patrimoniais protexidos, Chan Rústico de Protección das Augas, ao existir zonas de policía asociadas a leitos, Chan Rústico de Protección de Infraestruturas, debido á presenza de infraestruturas (parque eólico) e Chan Rústico de Protección de Espazos Naturais, ao existir zonas protexidas pola lexislación de conservación da natureza ou a reguladora de espazos naturais, flora e fauna.
Subestación Colectora
O Parque Eólico Coto dás Airas compartirá, con outros parques da contorna, a subestación para conexión á rede eléctrica denominada inicialmente “Subestación Colectora Suído”. Dita subestación localízase no ámbito xeográfico do proxecto Parque Eólico Laxabranca (expediente IN408A 2019/23). Proxectarase como unha infraestrutura común para conexión de varios parques eólicos da contorna e conectará, mediante unha liña de 132 kV, cunha segunda subestación colectora para o continxente de parques con conexión final prevista na futura Subestación Beariz 400 kV de REE.
O Parque Eólico Coto dás Airas sitúase a un 5 km ao sueste do núcleo da Lama e a un 6 km ao nordés de Fornelos de Montes, tal e como figura neste documento e na documentación gráfica que o acompaña.
O proxecto do Parque Eólico Coto dás Airas permitirá unha xeración eléctrica anual estimada de 128.982 MWh/ano.
En base ao anterior determínase que, en función das súas características, os terreos afectados polas infraestruturas proxectadas no parque eólico e as súas servidumes cabe clasificalos como Chan Rústico de Protección Forestal, ao ocupar Montes Veciñais en Man Común, Chan Rústico de Protección Patrimonial, ao existir bens patrimoniais protexidos, Chan Rústico de Protección das Augas, ao existir zonas de policía asociadas a leitos e Chan Rústico de Protección de Espazos Naturais, ao existir zonas protexidas pola lexislación de conservación da natureza ou a reguladora de espazos naturais, flora e fauna.
Transformación urbanística non amparada legalmente
Indica a mercantil promotora:
“Por tanto, o chan afectado polo proxecto de parque eólico nos concellos da Lama e Fornelos de Montes deberá cualificarse como Chan Rústico de Especial Protección de Infraestruturas superpoñéndose, de modo complementario, ás categorías actuais de Chan Rústico de Especial Protección que concorran no mesmo ámbito, de acordo co previsto no Artigo 34.4 da Lei 2/2016, do 10 de febreiro, do chan de Galicia“.
A superficie total con afección urbanística territorial é de 164,24 ha, correspondendo unha superficie de 92,25 ha no Concello da Lama e unha superficie de 71,99 ha no Concello de Fornelos de Montes.
Analizáronse dúas alternativas para a implantación do parque eólico, ademais da alternativa de non execución: a alternativa A e a B.
Os impactos para ambas as alternativas son similares, aínda que o número de impactos moderados e severos na alternativa B é superior á A, principalmente pola afección a hábitats naturais prioritarios.
As alternativas propostas para o parque eólico Coto dás Airas son moi similares respecto a os seguintes subfactores ambientais:
– Afección visual, debido a que a superficie desde as que é posible ver polo menos un aeroxerador é de aproximadamente 240 km2.
– Afección sonora, dado que en ambas as alternativas non se produce afección a núcleos habitados superiores aos que marca a lexislación. Aínda que a pegada sonora é superior na alternativa B.
– Afección á fauna dado que ambas as alternativas teñen os mesmos aeroxeradores e o territorio abarcado polo parque eólico (entendendo a poligonal) é a mesmo.
As diferenzas máis significativas entre ambas as alternativas respecto a as alteracións ambientais que pode xerar o proxecto danse sobre o subfactor hábitats.
A alternativa B afecta a hábitats catalogados como prioritarios, principalmente zonas de brezal húmido e turbeiras. Pero a alternativa A tamen.
A mercantil promotora indica que:
“Na actualidade, ao estar o territorio sometido a queimas seculares, a carballeira desaparece totalmente e os restos da orla de bosque refúxianse en lugares que quedaron a salvo do lume como son as vaguadas húmidas e as gretas dos roquedos próximos aos cumes”.
Impacto paisaxístico moi severo
A mercantil promotora indica: “Nos catálogos da Paisaxe (aprobados polo Decreto 119/2016, do 28 de xullo, polo que se aproba o Catálogo dás paisaxes) atópanse delimitados uns espazos considerados como Áreas de Especial Interese Paisaxístico (AEIP) con base nuns criterios establecidos polos redactores dos mesmos, coincidindo gran parte das súas áreas cos delimitados como Zonas de Especial Conservación”. Sen embargo, esta apreciación da empresa necesita dun matiz importante, e é que os redactores do Catálogo dás Paisaxes estableceron estas áreas en base ás Aspiracións da Cidadanía que ao abeiro do Convenio Europeo da Paisaxe participou na súa elaboración.
Existen ademais unha serie de Lugares de Especial Interés Paisaxístico (LEIP) moi afectados polo proxecto, isto é:
Forzáns (San Fiz) LEIP – Igrexa
Xende (San Paulo) LEIP – Igrexa
Gaxate (San Pedro) LEIP – Igrexa
Verducido (San Martiño) LEIP – Igrexa
As Estacas (Santa María) LEIP – Igrexa
Xesta (San Bartolomeu) LEIP – Igrexa
Xesta (San Bartolomeu) LEIP – Igrexa
A Laxe (San Xosé) LEIP – Igrexa
En canto ás Áreas de Especial Interese Paisaxístico (AIP), é evidente que os espazos máis afectados polas alternativas de parque desde un punto de vista visual, tanto pola súa conformación como pola súa exposición, son o AEIP de Serra do Cando e o AEIP de Serra do Suído.
Resulta moi severo o impacto do proxecto eólico proxectado sobre os espazos catalogados como Áreas de Especial Interese Paisaxístico, que se atopan dentro do espazo de 15 km.
As AEIP afectadas son:
Código AEIP Nombre
AEIP_05_05 Pazos de Arenteiro
AEIP_05_09 Pena Corneira
AEIP_05_16 Pozas e fervenzas do Río Cerves
AEIP_06_02 Río Deva
AEIP_07_29 Serra do Candán e Montes do Testeiro
AEIP_08_11 Val do alto Almofrei
AEIP_08_12 Serra do Cando
AEIP_08_13 Castelo de Soutomaior
AEIP_08_14 Río Oitavén
AEIP_08_15 Serra do Suído
AEIP_08_16 Río Barragán
AEIP_08_17 Traspielas
En canto aos 13 roteiros afectados, se ben 4 non teñen puntos con visibilidade, os restantes sí teñen tramos tramos con visibilidade tamén moi severa. Ademáis o grao de afección do proxecto ao Roteiro Foxo do Lobo é moi severa e incompatible, polo seu trazado xunto ao parque eólico.
Na páxina web do concello da Lama pódense identificar 5 roteiros de sendeirismo aos que hai que engadir o roteiro homologado pola Federación Galega de Montañismo PR- G 135 “Roteiro dá Escuadra”. Estes roteiros son roteiro “O Foxo do Lobo”, localizado dentro da poligonal do parque eólico, roteiro “A Freixa”, roteiro “Tralos Pasos do Camiño Real”, roteiro do río Barbeira ou “Roteiro dá Liberdade”, roteiro ambiental e cultural en “Verducido”.
No concello de Fornelos de Montes identifícase o roteiro PR- G 164 “A Fraga de O Barragán” e a GR-58 “Sendeiro dás Greas”, ademais do roteiro “A Costa do Alén”.
No concello de Avión identifícanse tres roteiros: “Roteiro do Chozos”, “Roteiros da Praia Fluvial” e “Roteiro de Cuntín Vilano”.
Impacto moi severo sobre a avifauna
Indica a mercantil promotora que:
“O grupo de especies que se pode ver máis afectado pola implantación do parque eólico é o das aves”.
“En época de invernada, e especialmente nos pasos migratorios, a comunidade de aves presentes na zona pode incorporar novas especies que non nidifican na zona. Dadas as características de hábitats da zona, e a información existente (referencias citadas, consultas a bases de datos de observacións, e observacións propias), é previsible atopar por unha banda especies xeneralistas ou de distribución ampla en paso ou invernada en Galicia ou en hábitats similares (como pode ser Anthus pratensis) con algunhas outras de distribución máis restrinxida ou maior interese pola súa escaseza. Estas últimas estarían conformadas por algunhas especies propias de espazos abertos, e entre elas hai que destacar a presenza de limícolas invernantes (particularmente Pluvialis apricaria) e de aves rapaces diúrnas (particularmente Falco columbarius, Falco peregrinus, Gyps fulvus, Aegypius monachus –estas dúas especies principalmente a final do período estival–, Milvus migrans). Non se dispón de observacións sistemáticas regulares, polo que tampouco se pode descartar a presenza doutras especies (como Falco naumanni en período post-reprodutor)”.
Ao respecto cómpre indicar que a empresa promotora debera realizar un estudo detallado e en profundidade ao respecto. Non se realizou un seguimento das aves durante unha temporalización adecuada. Non se pode aprobar un proxecto eólico como o que se pretende, sen unha avaliación minuciosa e detallada das aves, se temos en conta precisamente que o proxecto prevese implantar nunha área prioritaria de reproducción, alimentación e dispersión de aves incluídas no Catálogo de Especies Ameazadas. Por todo isto, o proxecto eólico que se pretende e incompatible cos valores ambientais obxecto de protección e por tanto non debe aprobarse.
Hai que ter en consideración así mesmo que a poligonal do parque eólico localízase nunha área prioritaria de reprodución, de alimentación, de dispersión e de dispersión local de aves incluídas no Catálogo Galego de Especies Ameazadas, segundo a Resolución do 18 de setembro de 2018, dá Dirección Xeral de Conservación dá Natureza, pola que se delimitan as áreas prioritarias de reprodución, de alimentación, de dispersión e de concentración local de aves incluídas non Catálogo galego de especies ameazadas e disponse a publicación dás zonas de protección existentes na Comunidade Autónoma de Galicia en que serán de aplicación medidas para a protección dá avifauna contra a colisión e a electrocución en liñas eléctricas de alta tensión (DOG nº 187 do 1 de outubro).
Impacto sobre a Rede Natura
Os espazos naturais protexidos máis próximos á área de estudo corresponden ás Zonas de Especial Conservación (ZEC) “Río Tea” (código ES1140006) e a ZEC “Serra do Cando” (código ES1140014), este último tamén declarado ZEPVN segundo o Decreto 72/2004, do 2 de abril (código ES014 ENPR110077), situados a máis de 6 e 1,5 quilómetros, respectivamente, da área de proxecto. Tamén, atópase a uns 7,5 quilómetros, a “Serra de Pena Corneira”, declarado monumento natural mediante o Decreto 264/2007, do 20 de decembro (código 110093), aproximadamente a 11 km atópase a Serra do Candán declarada como ZEC co código ES1140013 e declarado como ZEPVN mediante o Decreto 72/2004, do 2 de abril, código ES014 ENPR110076.
Na área de implantación do parque eólico proxectado non se localiza ningunha superficie pertencente a Zonas de Especial Protección para as Aves (ZEPA) nin Áreas importantes para as aves (IBA).
Non obstante, que o parque eólico proxectado non se localice en Rede Natura non significa que non vaian a existir impactos directos ou indirectos sobre estes espazos protexidos, polo que cómpre aínda así que a mercantil promotora realice unha Avaliación das repercusións do proxecto sobre a Rede Natura.
Impacto moi severo sobre o patrimonio cultural e arqueolóxico
No ámbito de estudo localizáronse os seguintes elementos pertencentes ao patrimonio cultural: área de cautela Pedra dá Letra, área de cautela Xesteiro do Patataco/Coto do Recosto, área de cautela de Outeiro Raxado ou Laxa Partida, Pedra dá Letra (GA36019 RF7), Túmulo dá Portela dúas Xarotos (GA36025020), Caseta de Chan dá Misa/Coto do Nazo, Camiño Real/ Camiño Vreeiro/ Camiño dos Arrieiro, Chozos e Sesteiros, Foxo do Lobo, Pedra dá Letra (GA36025 R11), Petróglifo de Coto do Oural (GA36025041), Abrigo de Chan dos Mouros (GA36019013), Coto dos Ladróns, O Outeiro dos Mouros (GA32004025), Túmulo de Chan dá Pena ou Coto dos Mouros (GA32004024).
Impacto moi severo sobre os humidais da zona de afección
Dentro da poligonal do parque eólico sitúanse 10 humidais asociados principalmente a turberas altas, na seguinte táboa detállanse:
1140221 Turbeiras Altas As Landras
1140222 Turbeiras Altas O Campo
1140223 Turbeiras Altas As Puntillas
1140220 Turbeiras Altas Brea do Carro – 2
1140225 Turbeiras Altas Brea do Carro – 1
1140228 Turbeiras Altas Xesteiro do Anxeo
1140229 Turbeiras Altas Foxo do Lobo
1140230 Chan deVidual
1140234 Coto daPortela
1140235 Turbeiras Altas Chan do Valdohome
Impacto severo para as poboacións de lobo coa fragmentación do territorio
Nas cuadrículas UTM 10×10 km nas que se sitúa o Parque Eólico, cítase a presenza de lobo, que mantén poboacións na zona. O proxecto eólico localízase nunha área cunha densidade alta de lobo ibérico, con valores superiores a 2,29 lobos/km2, segundo o Decreto 297/2008, do 30 de decembro, polo que se aprobao Plan de xestión do lobo en Galicia (DOG nº 13 do 20 de xaneiro de 2009).
Impacto moi severo e incompatible cos Hábitats Prioritarios e de Interés Comunitario
Os hábitats actualmente presentes na área de implantación do proxecto eólico correspóndense con matogueiras, normalmente de porte baixo, prados, afloramentos rochosos e turberias principalmente, con presenza nas proximidades (vales e vertentes da serra) de repoboacións forestais e formacións boscosas.
Os hábitats naturais de interese comunitario requiren de zonas de especial conservación conforme á Directiva 92/43/CEE do Consello do 21 de maio de 1992 relativa á conservación dos hábitats naturais e da fauna e flora silvestres, reflectida no Real Decreto 1193/98 do 12 de Xuño de 1998 e desenvolvida no Manual de Interpretación dos Hábitats da Unión Europea EUR 25 de abril de 2003 e a tradución ao castelán do mesmo polo Ministerio de Medio Ambiente en 2006.
Normativa de aplicación
– Lei 1/1995 de Protección Ambiental de Galicia, do 2 de xaneiro. Establécense as Normas de Defensa, Protección, Conservación e Restauración do Medio Ambiente, asegurando unha utilización racional dos Recursos Naturais. Está modificada pola Lei 9/2013, do 19 de decembro, do emprendemento e da competitividade económica de Galicia que derroga o Decreto 442/1990, do 13 de setembro, de avaliación do impacto ambiental para Galicia e tamén o Decreto 133/2008, do 12 de xuño, polo que se regula a avaliación de incidencia ambiental. E modifícanse os artigos 35 e 42, pola Lei 5/2019, do 2 de agosto.
– Lei 5/2019, do 2 de agosto, de patrimonio natural e da biodiversidade de Galicia, que define as categorías de espazos naturais protexidos. Derroga a Lei 9/2001, do 21 de agosto, de conservación da natureza e o Decreto 72/2004, do 2 de abril, polo que se declaran determinados espazos como zonas de especial protección dos valores naturais, e o Decreto 124/2005, do 6 de maio, polo que se regula a figura de espazo natural de interese local e a figura do espazo privado de interese natural.
– Decreto 37/2014, do 27 de marzo, polo que se declaran zonas especiais de conservación os lugares de importancia comunitaria de Galicia e apróbase o Plan director da Rede Natura 2000 de Galicia.
– Decreto 167/2011, do 4 de agosto, polo que se modifica o Decreto 88/2007, do 19 de abril, polo que se regula o Catálogo galego de especies ameazadas e actualízase devandito catálogo. Posteriormente ditouse a Orde do 6 de maio de 2014 pola que se inclúe á especie Cheilanthes guanchica C. Bolle no Catálogo galego de especies ameazadas, na categoría en perigo de extinción, co que na actualidade están incluídas no Catálogo 201 especies, 75 en perigo de extinción e 126 vulnerables.
– Lei 7/2008, do 7 de xullo, de protección da paisaxe de Galicia que ten por obxecto o recoñecemento xurídico, a protección, a xestión e a ordenación do territorio e o Decreto 119/2016, do 28 de xullo, polo que se aproba o Catálogo das paisaxes de Galicia.
– Lei 5/2017, do 19 de outubro, de fomento da implantación de iniciativas empresariais en Galicia, que ten por obxecto o fomento da implantación de iniciativas empresariais en Galicia mediante a previsión de medidas que faciliten o desenvolvemento, acceso e xestión do chan empresarial, a mellora da normativa de aplicación á devandita implantación e a previsión dos oportunos incentivos, así como a coordinación das actuacións das diferentes Administracións no marco do fomento e planificación da actividade económica en Galicia.
A apertura de viais, o acondicionamento doutros existentes, a creación de gabias para o cableado ou a realización das plataformas eólicas e as áreas de obra, supoñerá a eliminación do chan orixinal. A construción de viais elimina tamén a vexetación presente e crea novas superficies (noiros e cunetas) desprovistas de vexetación, superficies que deberán ser acondicionadas.
Serra do Suído
Os hábitats naturais de interese comunitario requiren de zonas de especial conservación conforme á Directiva 92/43/CEE do Consello do 21 de maio de 1992 relativa á conservación dos hábitats naturais e da fauna e flora silvestres, reflectida no Real Decreto 1193/98 do 12 de Xuño de 1998 e desenvolvida no Manual de Interpretación dos Hábitats da Unión Europea EUR 25 de abril de 2003 e a tradución ao castelán do mesmo polo Ministerio de Medio Ambiente en 2006. Non poden ser por tanto nin eliminados, nin degradados. A normativa citada indica expresamente que estes hábitats deben ser conservados e manterse nun estado de conservación favorable.
A Directiva 92/43/CEE do Consello, do 21 de maio de 1992, relativa á conservación dos hábitats naturais e da fauna e flora silvestres establece no seu artigo 2:
“1. A presente Directiva ten por obxecto contribuír a garantir a biodiversidade mediante a conservación dos hábitats naturais e da fauna e flora silvestres no territorio europeo dos Estados membros ao que se aplica o Tratado.
2. As medidas que se adopten en virtude da presente Directiva terán como finalidade o mantemento ou o restablecemento, nun estado de conservación favorable, dos hábitats naturais e das especies silvestres da fauna e da flora de interese comunitario”.
Na zona afectada polo parque eólico están presentes algúns hábitats prioritarios (comunidades con brezais húmidos principalmente).
A vexetación dominante é un pasteiro con Ulex europaeus, U. minor, Genista tridentata, Erica cinerea, E. umbellata, Calluna vulgaris e Daboecia cantabrica como especies máis abundantes. Nas zonas máis húmidas, próximas a cursos de auga, fórmanse turbeiras con Sphagnum sp. pl., Drosera rotundifolia, Apium inumdatum, etc., rodeadas das correspondentes comunidades higrófilas: cervunales con Nardus stricta e Juncus sp. pl. e brezales higrófilos con Erica cilliaris e Erica. tetralix.
Nos roquedos aparece a vexetación casmofítica correspondente con Saxifraga spatularis, Sedum sp. pl. e Asplenium sp. e nas súas proximidades ocasionalmente aséntase algún piornal con Genista florida e Cytisus striatus.
Afloramentos rochosos Afloramentos rochosos e brezais secos Afloramentos rochosos e pasteiros Brezais húmidos Brezais húmidos e cervunais Brezais húmidos e formacións turbosas Brezais húmidos, formacións turbosas e pasteiros Brezais húmidos, pasteiros e formacións turbosas Brezais secos Brezais secos
Cómpre reiterar que é totalmente INCOMPATIBLE a conservación e mantemento dos hábitats prioritarios coa implantación dun parque eólico.
De feito, a propia mercantil promotora indica literalmente: “Consideramos este hábitat dun gran valor ecolóxico, tendo en cuenta que son unha fonte de biodiversidade para a contorna”.
A importancia das turbeiras da Serra do Suído
As turbeiras prestan importantes servizos ecosistémicos, isto significa que entregan beneficios ás persoas e ao planeta como exemplo:
Conservación da biodiversidade: desempeñan un papel fundamental na conservación da biodiversidade, debido a que son refuxio dalgunhas das especies máis raras e inusuais da flora e fauna dependente dos humidais ( Ramsar, 2004).
Regulación do ciclo hidrolóxico: interveñen no ciclo hidrolóxico, debido á súa gran capacidade de reter auga. Estes ecosistemas son recargados por precipitacións e a auga que é captada libérase gradualmente cara ás concas. Tamén inflúen directamente na calidade da auga, xa que operan como filtro natural cara ás augas subterráneas, reducindo a mobilización e transporte de sedimentos e fixando compostos nocivos como metais pesados (Martínez Cortizas et ao., 2009).
Almacenamento de carbono: grazas á acumulación das capas de turba, participan na fixación de carbono (en maior medida que os bosques). Conteñen aproximadamente 1/3 das reservas de carbono do mundo, as cales son o resultado dun lento proceso de acumulación (Clymo et ao. 1998), sendo Sphagnum o principal xénero involucrado (Gerdol et ao., 1996).
Arquivos paleoambientais e arqueolóxicos: a través da acumulación de turba constitúen arquivos paleoambientais que serven para reconstruír os cambios paisaxísticos do pasado e os climas anteriores.
Tamén é o tipo de humidal máis importante para o patrimonio cultural, especialmente pola súa capacidade de preservar restos arqueolóxicos e o rexistro paleobiolóxico mergullados en auga e en condicións de desoxixenación (Ramsar, 2004).
Polo tanto, o parque eólico proxectado é totalmente incompatible co mantemento das turbeiras existentes, xa que procede á súa eliminación.
George Schaller, un dos biólogos máis reputados a nivel mundial, considerado o pai do conservacionismo, dicía que pódese facer a mellor ciencia do mundo, pero a conservación baséase na emoción, e ao menos que se trate de emocións, nunca se pode facer nada relevante.
De George Schaller é a famosa frase: “Temos que mudar culturalmente a nosa relación có mundo natural”.
A conservación vén do corazón e nunca se debe esquecer isto. É fundamental criar unha sensación de parentesco cós animais, coa natureza, coa auga, coa terra, cos recursos naturais…etc, xa que precisamos dunha implicación emocional que impulse ás masas á acción e ao coidado do territorio no que vive e habita. De aí a importancia dá participación e toma de conciencia dás comunidades locais.
Este é o desafío actual, incluso da ciencia, e moito máis do ecoloxismo e o activismo social e medioambiental: para conectar ás persoas cós problemas cotiás e a necesidade de conservación e restablecemento dos recursos naturais, precisamos da arte e traballar coas emocións. Temos que sentir algo se imos actuar.
Por iso, precisamos de mensaxes que cheguen ao corazón da xente e nos fagan reflexionar. Debemos traballar as emocións. Ao cambiar os pensamentos podemos cambiar a realidade. E a mudanza da realidade non se pode facer á marxe das comunidades locais e incluso dos mass media, se for posible. Por iso o enunciado “A túa casa está enriba dunha mina” ou este outro, “Galicia é unha mina”, promovido incluso a nivel institucional pola Xunta de Galicia, ademais de ser tristes realidades, serven para amosar a gravidade e o alcance real da problemática actual en materia de minería.
A realidade é que as grandes corporacións e mafias neoliberais non se interesan polo país, as terras ou as xentes que as habitan. Queren gañar diñeiro, e máis se son estranxeiras, que queren facelo rápido e irse. Por que é tan difícil ver os beneficios de protexer o medio ambiente? Porque non son inmediatos. Construír unha gran mina, destruíndo centos de quilómetros cadrados de chan e bosques xera unha renda inmediata e iso satisfai a moitos. Pero non ten futuro. Se se perde todo, ninguén vai estar contento. Por iso cómpre cambiar os pensamentos para cambiar esta realidade tan obscena.
A solución: o dereito fundamental de apego. O apego ao territorio e o seu desarrollo
O apego ao lugar é a relación simbólica formada por persoas que dan significados afectivos culturalmente compartidos a un espazo particular ou porción de terreo que ofrece as bases para a comprensión individual e colectiva dá relación co medio ambiente. O apego é ese lazo afectivo que unha persoa ou animal forma entre o mesmo e un determinado lugar, un lazo que lle impulsa a permanecer xunto a ese lugar non espazo e non tempo. A característica máis destacada é a tendencia para lograr e manter un certo grao de proximidade ao obxecto de apego. Existe un dereito ao apego. E este dereito é un dereito inalienable e inherente a personalidade humana, aínda que non é exclusiva desta. Os animais tamén teñen e viven o dereito de apego.
O apego constrúe o vínculo afectivo co medio, e isto é o que desencadea unha reacción emocional ante a noticia dun megaproxecto industrial acaparador de terras, depredador de recursos naturais, expoliador de identidades….etc.
O territorio convértese en algo máis que un espazo físico, representa as raíces, os recordos, as relacións humanas, a privacidade, a identidade.
Trátase de sentimentos: cada fonte, cada recuncho do pobo, cada paxaro, cada carreiro, cada cómaro, cada lembranza, cada cousa ten a súa historia. Noutro lugar non se é ninguén. Róubannos a identidade, a nosa historia, a nosa cultura, o que somos como pobo, como grupo…? Se algo somos, é dentro dese pobo, no seo dese grupo ou comunidade local.
De aí a importancia do bo coñecemento do territorio afectado e incluso da toponimia e sobre todo, da microtoponimia, que vincula emocionalmente á persoa co seu territorio: a casa de Manolo, o lugar do Souto, a eira de Estrela, a chousa de Socorro, a cancela do ribó…
O que non saben os predadores é que as emocións e o corazón moven montañas.
É notorio que o territorio non é só o espazo físico e cultural, senón que inclúe tamén aspectos das biografías, como os mortos e os recordos, ademais das relacións que mencionamos. O apego fundaméntase nunha práctica cotiá que alimenta recordos que provocan emocións. Isto fai que o lugar se transforme en algo que non só pertence ás persoas, senón do que son parte. O tema dos panteóns, por exemplo, é recorrente nas experiencias que supoñen un desprazamento. En case todas as culturas, o lugar no que están enterrados os mortos é sacro, é un vínculo poderoso entre as persoas e o lugar, e presupón unha preocupación máis diante dun posible desprazamento.
Non ter un lugar ao cal volver cando se desexe, ou atopalo totalmente cambiado, mudado, transformado… presupón desarraigamento, un sentimento de abandono.
As emocións como instrumento para o desarrollo do apego e a defensa dá terra
É fundamental traballar o apego ao territorio na resistencia contra os megaproxectos industriais envelenados de fascismo neoliberal. Espertar a intensidade emocional e os vínculos entre as persoas e o lugar onde viven ou o seu lugar de nacemento ou de orixe é fundamental. Só así se garante o cambio de mentalidade, a conciencia social das masas ante o expolio e a protección e conservación dos recursos naturais.
Por iso, o activismo actual ten a ardua tarefa de desarrollar o apego ao territorio para contribuir a defensa deste e os seus recursos. Ben o sabía o biólogo alemán George Schaller, que insistía na importancia das emocións como instrumento necesario para a conservación dos recursos naturais e dos territorios.
O levantamento do veo
As mafias mineiras e institucionais traballan no senso contrario: fomentando o desapego. E isto cómpre telo moito en conta. O desapego á terra, o desapego aos recursos naturais, o rexeitamento ao lugar de orixe… Cantas veces non escoitariamos falar “…ese eido non vale nada”, “os montes agora só causan problemas…” ou “para que queres esas terras que só che xeran conflitos…“, “na aldea non hai futuro…”, “a aldea é cousa de pobres…”.
Metodoloxía para capitalizar o apego ao territorio e á defensa da terra
Reflectir a totalidade da problemática que axexa á comunidade desde o proxecto industrial fabricado nos despachos da mafia neoliberal: mercantís sen escrúpulos, profesionais da política corruptos, medios de comunicación contaminados e empregados públicos que se enredan na telaraña para defender intereses espúreos. Estes e non outros, son os catro alicerces básicos que sostén un macroproxecto industrial depredador de recursos do común.
O espertar das emocións e o corazón son o instrumento fundamental para a defensa da terra.
E ben o sabe o amigo lobo…., que precisamente coida do seu territorio desarrollando todo o seu apego. O lobo é, obxectivamente, o depredador apical (“apex predator”) que máis desarrolla o apego na súa función ecolóxica nos ecosistemas. E na defensa da terra, cómpre sermos neste senso un pouco lobos.
(Estás a ler un artigo que pertence á serie “Lobo e Territorio. O desarrollo dá cidadanía activa”, dá asoc. ambiental e cultural Petón do Lobo).
Queres coñecer algo máis de George Schaller? El dicía:
“Brasil proxectou 417 represas na Amazonia. Calcule cantas estradas implica iso, cantas persoas circulando, canta caza nesa área e cantos bosques serán destruídos”. A que dá que pensar?
Agóchase un delito ecolóxico continuado detrás da expansión incontrolada do eucalipto na Rede Natura?
A Directiva 92/43/CEE do Consello, do 21 de maio de 1992, relativa á conservación dos hábitats naturais e da fauna e flora silvestre, creou unha rede ecolóxica europea denominada Natura 2000, que constitúe un instrumento fundamental da política da Unión Europea en materia de conservación da biodiversidade. A Rede Natura 2000 está composta polos lugares de importancia comunitaria (en diante, LIC) ata a súa transformación en zonas especiais de conservación (en diante, ZEC), polas ditas ZEC e polas zonas de especial protección para as aves (en diante, ZEPA).
Mediante o Decreto 37/2014, do 27 de marzo, polo que se declaran zonas especiais de conservación os lugares de importancia comunitaria de Galicia e se aproba o Plan director da Rede Natura 2000 de Galicia declaráronse ZEC os 59 LIC existentes en Galicia e aprobouse o seu correspondente instrumento de xestión. O Plan director da Rede Natura 2000 inclúe os obxectivos de conservación dos lugares e as medidas apropiadas para mantelos nun estado de conservación favorable. Para isto, o plan clasifica as ZEC e ZEPA en tres grupos de tipoloxía afín: a) área litoral, b) humidais e corredores fluviais e c) área de montaña, agrupando os obxectivos e medidas propostas en distintas prioridades para cada un destes grupos.
Concretamente, o seu artigo 57.3 regula que as superficies arborizadas que, no momento da entrada en vigor do plan, estean poboadas con especies forestais alóctonas poderán seguir sendo explotadas en sucesivas quendas sempre e cando non se realicen cambios de especie, salvo cando os ditos cambios supoñan unha transformación de eucaliptais en piñeirais ou cando, tras a súa rexeneración, se creen masas de frondosas do anexo I da Lei 7/2012, do 28 de xuño, de montes. As ditas masas poderán ser rexeneradas de forma natural ou mediante unha repoboación.
Aínda que o mantemento do eucalipto está permitido naqueles terreos onde exista, o Plan director recolle en diferentes puntos do seu articulado recomendacións para o seu cambio. Así, no seu artigo 65 establécese como directriz para a zona I ou área de protección que se fomentará a conservación e recuperación do bosque natural, substituíndo as formacións existentes de especies alóctonas por formacións nativas. Esta premisa recóllese, así mesmo, nas directrices da área de conservación (zona II).
Tamén o seu artigo 14.1 recolle dentro dos obxectivos para as áreas de montaña das ZEC o de potenciar a conectividade ecolóxica das ditas áreas co fin de previr a perda de biodiversidade, facilitar o intercambio xenético e o desprazamento das especies da fauna e flora e, máis concretamente, mellorar a conectividade e permeabilidade dos hábitats boscosos, establecendo mecanismos para reducir a súa fragmentación.
Por outra banda, os complexos de turbeiras e queirogais húmidos presentan unha grande importancia ecolóxica e desempeñan un papel importante na mitigación do cambio climático ao seren considerados como un dos maiores reservorios de carbono, por absorber e almacenar biomasa forestal.
Estes hábitats son os que máis sufriron os efectos negativos das actividades humanas a través dos distintos aproveitamentos, entre eles as plantacións forestais.
O Plan director da Rede Natura 2000 establece no seu artigo 44.2, entre os obxectivos de conservación, o fomento do mantemento dun estado de conservación favorable das turbeiras de cobertoira, turbeiras altas e matogueiras húmidas. No punto 3.d) establece como actuación susceptible de xerar un estado de conservación favorable destes hábitats a súa restauración nas zonas onde foron degradados debido ás plantacións forestais.
A Directiva 92/43/CEE do Consello, do 21 de maio de 1992, relativa á conservación dos hábitats naturais e da fauna e flora silvestres establece expresamente no seu artigo 2.2:
“As medidas que se adopten en virtude da presente Directiva terán como finalidade o mantemento ou o restablecemento, nun estado de conservación favorable, dos hábitats naturais e das especies silvestres da fauna e da flora de interese comunitario”.
É evidente que o obxectivo dá Directiva é a conservación ou restablemento en condicións favorables dos hábitats que tutela. En absoluto permite a deterioración destes, tal e como está a suceder por exemplo coas Fragas do Eume, afectadas pola expansión incontrolada do eucalipto, ao igual que moitos outros espazos naturais.
O Plan director da Rede Natura 2000 inclúe os obxectivos e medidas de conservación dos lugares aos que afecta. Aínda que o mantemento do eucalipto está permitido naqueles terreos onde exista, o Plan Director recolle en diferentes puntos das súas articulado recomendacións para o seu cambio. Así, no seu artigo 65 establécese como directriz para a zona I, ou área de protección, que se fomentará a conservación e recuperación do bosque natural, substituíndo as formacións existentes de especies alóctonas por formacións nativas. Esta premisa recóllese, así mesmo, nas directrices da área de conservación. Tamén o seu artigo 14.1, recolle dentro dos obxectivos para as áreas de montaña das ZEC o de potenciar a conectividade ecolóxica das devanditas áreas a fin de previr a perda de biodiversidade, facilitar o intercambio xenético e o desprazamento das especies da fauna e flora e, máis concretamente, mellorar a conectividade e permeabilidade dos hábitats boscosos, establecendo mecanismos para reducir a súa fragmentación.
O eucalipto é considerado como especie exótica pero non como especie invasora ou especie con potencial invasor, o que fai que actualmente non se tome ningunha medida para a súa limitación.
As políticas de actuación vixentes en Galicia, manifestadas nun extraordinario desleixo das funcións por parte dos órganos competentes da Xunta de Galicia, fomentan na práctica o monocultivo forestal de eucaliptais. Por iso, cumpriría tomar diversas medidas para a súa limitación e cumprir a normativa europea.
Por outra banda, resulta cando menos chamativo que non se cuestionara a ilegalidade do regulamento do Plan Director da Rede Natura 2000, cando de facto sobrarían as razóns para facelo, en tanto que non responde os obxectivos da Directiva europea 92/43/CEE do Consello, do 21 de maio de 1992, relativa á conservación dos hábitats naturais e da fauna e flora silvestre.
A isto hai que engadir o papel dos medios de comunicación, case sempre máis interesados en transmitir unha idea sensacionalista do eucalipto, como árbore vertebradora da economía do rural galego e un dos alicerces da industria, que de presentar a información de tal modo que motive á reflexión. Estas campañas mediáticas e persuasivas en defensa de determinados intereses, en boa medida non cumpren o deber de veracidade e contraste que obriga a medios e xornalistas.
O eucalipto ten gran capacidade para dispersarse e invadir outro tipo de bosques. As súas sementes son pequenas o que facilita que o aire as desprace con facilidade e as súas grandes raíces logran absorber máis auga que as outras especies arbóreas e eliminan aos seus competidores. Nas fragas, o eucalipto está fragmentando o bosque autóctono que logrou resistir. É grave porque os bosques albergan máis especies que, ao ter que vivir nunha superficie cada vez máis pequena, atopan máis dificultades.
A planificación forestal galega
O Plan Forestal galego foi elaborado no ano 1992. De acordo co artigo 72 da Lei de montes de Galicia, o Plan forestal é o instrumento básico para o deseño e a execución da política forestal galega, e terá a consideración de programa coordinado de actuación, onde se avalía a situación do monte galego e fíxanse as directrices e programas de actuación da política forestal de Galicia, así como os mecanismos de seguimento e avaliación necesarios para o seu cumprimento.
Elaborouse ademais un novo Plan Forestal pola Xunta de Galicia porque o do ano 1992, a pesar da revisión, quedara obsoleto para as necesidades actuais do sector. Este novo Plan Forestal non chegou a aprobarse nunca desde o ano da súa elaboración (2012). Por outra banda, Consello Forestal de Galicia acordou a súa primeira revisión o 21 de maio de 2014.
Resulta paradoxal que o actual Plan Forestal galego teña máis de 25 anos e que o novo non se aprobase.
O plan forestal contén un cadro coas previsións a corenta anos, onde se dispón que a previsión da especie Eucalyptus Globulus no ano 2032 é que ocupará un terreo de 245.654 hectáreas. Con todo, no ano 2013, a superficie total de Eucalyptus en Galicia en masas puras e mixtas era de 453.916 hectáreas, é dicir, unha cantidade que 19 anos antes da previsión realizada nun inicio polo Plan Forestal galego, case duplica a cantidade aproximada establecida para o ano 2032. Así mesmo, estudando os Inventarios Forestais Nacionais I, II, III, IV pódese constatar o avance do eucalipto na Comunidade Autónoma Galega nos últimos 40 anos, pasando dunha superficie recoñecida de 131.181 hectáreas en 1972 ás actuais 425.000.
A Constitución española e o dereito a un medio ambiente adecuado
O artigo 45 da Constitución española indica que:
“1. Todos teñen o dereito para gozar dun medio ambiente adecuado para o desenvolvemento da persoa, así como o deber de conservalo
2. Os poderes públicos velarán pola utilización racional de todos os recursos naturais, co fin de protexer e mellorar a calidade de vida e defender e restaurar o medio ambiente, apoiándose na indispensable solidariedade colectiva”.
Por outra banda, o artigo 53.3 do texto constitucional establece que estes “principios” (entre os que se atopa o dereito a gozar dun medio ambiente adecuado) informarán a lexislación positiva, a práctica xudicial e a actuación dos poderes públicos na materia. Con todo, non está incluída dita materia a desenvolvemento a través de Lei Orgánica (artigo 81 CE), carecendo tamén de control preferente e sumario e non sendo susceptibles de acceso ao recurso de amparo fronte ao Tribunal Constitucional. Iso non quere dicir que estes principios non teñan ningún valor, pois tal e como sinala o Tribunal Constitucional na súa sentenza do 4 de novembro de 1982: “impide considerar a tales principios como normas sen contido e que obriga a telos presentes na interpretación tanto das restantes normas constitucionais como das leis”.
O Comité Científico de Flora e Fauna Silvestres
O Comité Científico de Flora e Fauna Silvestres é un órgano consultivo adscrito ao Ministerio de Agricultura, Alimentación e Medio Ambiente (actual Ministerio para a Transición Ecolóxica). Unha das súas funcións é coordinar as actuacións relativas á conservación de especies de flora e fauna silvestres a nivel estatal, formando parte dos órganos consultivos, regulados no artigo 7 da Lei 40/2015, do 1 de outubro, de Réxime Xurídico do Sector Público.
O Comité Científico foi creado a través do Real Decreto 139/2011, do 4 de febreiro, para o desenvolvemento da Listaxe de Especies Silvestres en Réxime de Protección especial e do Catálogo español de Especies ameazadas, máis concretamente co seu artigo 7, onde se regula que “para asistir ao Comité de Flora e Fauna Silvestres en relación ao anterior artigo e noutras materias relativas a este real decreto, establecerase un comité científico como órgano consultivo da Dirección Xeral e das comunidades autónomas, cando estas así o soliciten”.
O Comité de Flora e Fauna Silvestres é un órgano meramente consultivo e que, por tanto, os seus informes cumpren co labor de asesoramento xurídico, non tendo o carácter de vinculantes, o Goberno poderá separarse da orde do procedemento administrativo seguido sempre que fundamente adecuadamente a súa decisión.
Nos anos 2012 e 2017, este órgano consultivo pronúnciase sobre o carácter invasor do eucalipto a través de dous ditames, que son coincidentes ao sinalar a capacidade expansiva da especie Eucalyptus, así como o seu carácter invasor.
No Ditame CC 02/2012, concretamente no punto 3 (“Resumo do Ditame”), atópase a seguinte reflexión:
“A especie exótica Eucalyptus Nitens considérase naturalizada no noso territorio, en fase de expansión, e moi perigosa debido ao seu carácter invasor, pola súa capacidade de dispersión e transformación do medio que habita, bloqueando o funcionamento do ecosistema. Debido ás características fisiolóxicas do E. Nitens, máis resistente ao frío que outras especies xa consideradas invasoras no noso territorio como E. Globulus”.
Posteriormente abordarase esta cuestión noutro Ditame, o CC 30/2017, concluíndo que:
“…constatando cos datos científicos dispoñibles o carácter invasor das especies de Eucalyptus naturalizadas no noso país, conclúese que se debería incluír no Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras (…) a todas estas especies: Eucalyptus Calmaldulensis, E. Globulus, E. Gomphocephala, E. Gunii, E. Nitens e E. Sideroxylon, así como, calquera outra especie deste xénero cuxo destino sexa a explotación forestal, debido ao alto risco de invasión por estas especies, consecuencia das súas características biolóxicas, fisiolóxicas e ecolóxicas”.
O papel da Audiencia Nacional
A Audiencia Nacional maniféstase en relación con esta cuestión na sentenza 300/2015, do 10 de xullo, sobre o carácter invasor da especie Eucalyptus Nitens. Esta sentenza ten lugar tras o feito de que o concello de Teo aprobase en sesión plenaria a decisión de solicitar ao Ministerio de Medio Ambiente a petición de que se incluíse ao eucalipto no 12 do RD 139/2011, do 4 de febreiro, para o desenvolvemento da Listaxe de Especies Silvestres en Réxime de Protección especial e do Catálogo español de Especies ameazadas. Esta decisión foi apoiada por outros concellos, tales como O Carballiño, Poio, Bueu, Vilagarcía, Cangas, Cuntis, Barro, Sober e Pobra de Bollón, así como pola Deputación de Pontevedra.
A Audiencia Nacional establece respecto diso que:
“…o feito de que a especie Eucalyptus Nitens non estea incluída como especie invasora no catálogo aprobado no RD 1628/2011, non implica que a Administración titular do dominio público marítimo ou terrestre cuxa protección e tutela ten encomendada e en aras precisamente da devandita protección, non poida limitar o uso da concesión, prohibindo a citada especie vexetal de gran capacidade invasora”.
E indica ademais:
“…constatada pola evidencia científica dispoñible, a naturalización da especie exótica Eucalyptus Nitens no noso territorio, dadas as características biolóxicas e fisiolóxicas similares a outras especies Eucalyptus, en relación coa súa capacidade invasora, e en particular a maior resistencia ao frío do E. Nitens, concluímos que o E. Nitens é unha especie exótica naturalizada e en expansión, con alto risco de invasión e moi perigosa para o mantemento da biodiversidade e a funcionalidade dos ecosistemas”.
Sen embargo, tanto os dous informes do órgano consultivo como a referida sentenza, non resultaron suficientes para incluir ao eucalipto como especie exótica invasora.
Que fixo a Xunta de Galicia para dar cumprimento á Directiva 92/43/CEE do Consello, do 21 de maio de 1992, relativa á conservación dous hábitats naturais e dá fauna e flora silvestre e reducir a presenza do eucalipto na Rede Natura?
No DOG Núm. 70 do 11 de abril de 2018 publicouse a Orde do 3 de abril de 2018 pola que se establecían as bases reguladoras e a convocatoria para ou ano 2018 dás axudas para ou pagamento por compromisos silvoambientais e climáticos e de conservación de bosques, cofinanciadas co Fondo Europeo Agrícola de Desenvolvemento Rural ( Feader) non marco do Programa de desenvolvemento rural (PDR) de Galicia 2014-2020.
Segundo o texto dá Orde o que se pretendía con estas axudas era dar resposta ao Plan director dá Rede Natura 2000 e mellorar ou estado de conservación de hábitats do anexo I dá Lei 42/2007, do 13 de decembro, do patrimonio natural e dá biodiversidade.
Foi esta medida suficiente?
Á vista está que non. A expansión do eucalipto pola Rede Natura está arestora e sen dúbida algunha fóra de todo control gobernamental.
É posible a impugnación da inactividade material da administración en relación á expansión incontrolada do eucalipto na Rede Natura?
A Lei 29/1998, do 13 de xullo, reguladora da xurisdición contencioso-administrativa contempla a admisibilidade de recurso xudicial contra a inactividade da Administración, dispoñendo que cando a Administración, en virtude dunha disposición xeral que non precise de actos de aplicación ou en virtude dun acto, contrato ou convenio administrativo, estea obrigada a realizar unha prestación concreta en favor dunha ou varias persoas determinadas, quen tivese dereito a ela poden reclamar da Administración o cumprimento da devandita obrigación. Se no prazo de tres meses desde a data da reclamación, a Administración non dese cumprimento ao solicitado ou non chegase a un acordo cos interesados, estes poden deducir recurso contencioso-administrativo contra a inactividade da Administración. Ademais cando a Administración non execute os seus actos firmes poderán as afectadas solicitar a súa execución, e se esta non se produce no prazo dun mes desde tal petición, poderase formular recurso contencioso-administrativo, que se tramitará polo procedemento abreviado.
De acordo co fundamento revisor da xurisdición contencioso-administrativa, cando a Administración non dita un acto é necesario provocalo, para platear recurso contra a inactividade formal, se esta persiste.
Hai que ter en conta que a inactividade material da Administración só é impugnable cando deriva de determinados actos ou negocios (disposicións xerais, actos administrativos, contratos ou convenios). Atopámonos ante inactividade administrativa cando a Administración non actúa cando debe de actuar, ou dito doutra maneira, cando estando obrigada por unha disposición legal, acto, contrato ou por calquera outro medio admitido en dereito, a unha determinada prestación de dar ou facer, fai caso omiso da mesma.
Para que a inactividade sexa impugnable é preciso que se cumpran os varios requisitos:
A concorrencia dunha ausencia de actividade material
A existencia dunha obrigación baseada nun título de carácter incuestionable.
A Lei esixe que a actividade se refira a persoas determinadas.Debe existir unha prestación concreta en favor dunha ou varias persoas, por iso carecen de posibilidade de recorrer quen non sexan titulares dun dereito á prestación, nin sequera están lexitimados os titulares de meros intereses individuais ou colectivos lexítimos.
Por outra banda, é necesario que a obrigación de actuar xurda, de modo incuestionable, dun título, que pode ser por exemplo unha disposición xeral que non requira actos de aplicación, pois pola contra, o interesado tería que esperar a que estes se producisen ou ben instalos el mesmo, nese caso, a impugnación articularíase mediante o procedemento para seguir en caso de silencio administrativo.
Como queira que unha interpretación ríxida desta hipótese conduciría á súa práctica inaplicación, dado que apenas existen casos en que a disposición identifique os destinatarios. O suposto debe interpretarse con criterio amplo, abarcando todos os casos en que a disposición xeral non deixe marxe de apreciación.
A inactividade da Administración como obxecto do proceso contencioso-administrativo, xa sexa xeral ou especial, non pode ser entendida senón no concepto técnico xurídico establecido na LXCA, que non se refire a calquera dilación ou atraso ou omisión no actuar da Administración, por máis que coloquialmente poida ser entendido isto tamén como «inactividade», senón estritamente ao suposto no que a Administración está obrigada a realizar unha prestación concreta a favor de persoa determinada en virtude de disposición xeral que non precisa de actos de aplicación, contrato ou convenio, ou ao suposto de inejecución de actos firmes.
Para que poida prosperar a pretensión por inactividade necesítase que a disposición xeral invocada sexa constitutiva dunha obrigación, cun contido prestacional concreto e determinado, non necesitado de ulterior especificación e que, ademais, o titular da pretensión sexa á súa vez acredor daquela prestación á que vén obrigada a Administración.
O control xurisdicional da inactividade administrativa non é posible cando exista unha certa marxe de actuación ou apreciación pola Administración, xa que aos tribunais corresponde controlar se a Administración fixo un uso correcto das súas facultades, pero non o substituír os seus criterios nin decisións.
O control xurisdicional previsto na LXCA non permite que os órganos xudiciais substitúan á Administración en aspectos da súa actividade non regulados polo Dereito, incluída a discrecionalidade no tempo dunha decisión ou dunha actuación material, nin lles faculta para traducir en mandatos precisos as xenéricas e indeterminadas habilitacións ou obrigacións legais de creación de servizos ou realización de actividades, pois en tal caso estarían a invadir as funcións propias daquela; non podendo, en fin, o recurso contencioso-administrativo, pola súa natureza, poñer remedio a todos os casos de indolencia, lentitude e ineficacia administrativas, senón tan só garantir o exacto cumprimento da legalidade, habendo de estenderse a exclusión do control non só aos indicados supostos de discrecionalidad, senón tamén aos casos de aplicación de conceptos xurídicos indeterminados, debido a que na LCXA requírese o dereito para esixir unha prestación concreta.
A responsabilidade penal: delitos contra os recursos naturais e o medio ambiente. Agóchase un delito ecolóxico continuado detrás da expansión incontrolada do eucalipto na Rede Natura?
Normativa a aplicar:
Artigo 45 da Constitución española.
A Lei 26/2007 do 23 de outubro sobre Responsabilidade Ambiental, modificada por Lei 11/2014, do 3 de xullo.
Código penal, no Capítulo III do Título XVI, regula os chamados delitos contra os recursos naturais e o medio ambiente, artigos 325 a 331. Tamén no Capítulo IV, dos delitos relativos á protección da flora, a fauna e animais domésticos. A L. O. 5/2010, do 23 de decembro, modificou o contido dalgún deses artigos ao incorporar á lexislación penal española os supostos previstos na Directiva 2008/99/CE do 19 de novembro, relativa á protección do medio ambiente a través do Dereito Penal.
O Tribunal Supremo, Sala Segunda en sentenza de data 11 de febreiro de 2013, establece que “estes delitos constitúen unha norma parcialmente en branco que se complementa coas disposicións normativas ou regulamentarias aplicables ao caso concreto… A análise dos requisitos esixibles no apartado 1 do art. 325 do Código penal, tipo básico nestas infraccións, vén recollido na doutrina desta Sala (STS 81/2008 do 13 de febreiro, entre outras) que destaca os seguintes:
1º) En primeiro lugar, un requisito de natureza obxectiva, unha conduta, que por esixencias típicas descritivas ha de consistir na provocación ou realización directa ou indirecta, dalgunha das actividades aludidas no precepto (emisións, verteduras, extraccións ou escavacións, aterramientos, residuos, vibracións, inxeccións ou depósitos), realizadas sobre algún dos elementos do medio físico tamén enumerados (atmosfera, chan, subsolo, ou augas terrestres, mariñas ou subterráneas).
2º) En segundo lugar, un elemento normativo, a infracción dunha norma extrapenal, igualmente esixido de maneira explícita en forma de contravención dalgunha das leis ou disposicións normativas reguladoras daquel tipo de actividades.
3º) E, en terceiro lugar, un resultado que consiste na creación dunha situación de perigo grave para o ben xurídico protexido. (STS 481/2008, do 30 de decembro).
A protección do medio ambiente constitúe un ben xurídico autónomo que se tutela penalmente en por si, descrito no Código como “equilibrio dos sistemas naturais” e que pasou a formar parte do acervo de valores comunmente aceptados pola nosa sociedade. Ha de lembrarse que o medio ambiente é un dos poucos bens xurídicos que a Constitución expresamente menciona como obxecto de protección ou tutela penal. O artigo 45 da Constitución dispón que deberán establecerse “sancións penais ou, no seu caso, administrativas, así como a obrigación de reparar o dano causado” para quen realice condutas atentatorias do medio ambiente. Recoñécese, por tanto, a nivel constitucional, a tripla fronte de protección do medio ambiente: civil, penal e administrativo. A protección xurídica do medio ambiente ha de facerse combinando medidas administrativas con medidas penais…”.
A deterioración irreversible ou catastrófica dos ecosistemas derivado da expansión incontrolada do eucalipto: elemento chave para a tipificación penal
O Tribunal Supremo en sentenza de data 13 de febreiro de 2008 establece que non basta a contravención da normativa administrativa para poder aplicalo, senón tamén algo máis: que a conduta sexa potencialmente perigosa. O art. 325 esixe como elemento de tipicidade, a gravidade do perigo a que se somete ao equilibrio dos sistemas naturais, ou no seu caso, á saúde das persoas. O tipo penal, como tipo de perigo, non require a comprobación da causalidade do dano, senón o carácter perigoso dos feitos. O grave risco alcánzase porque produce ou pode producir importantes consecuencias nocivas, o que virá determinado polas probas periciais que contraditoriamente practicadas, expoñan a realidade da gravidade do risco ocasionado. Para a determinación da potencialidade do risco e a súa cualificación de grave ha de atenderse, en primeiro lugar á probabilidade da concreción do risco, de maneira que si leste é altamente improbable, non se encherá a tipicidade do delito. En segundo termo ha de estarse á medición do risco, de maneira que se este afectase de forma non relevante ao ben xurídico, tampouco se enchería a tipicidade.
O delito é de risco non require a efectiva produción dun efectivo dano ecolóxico, pois a pretensión da norma é adiantar a barreira de protección a un momento anterior á produción do resultado, isto é a probabilidade da produción do resultado. En definitiva, son as periciais as probas fundamentais en orde á acreditación da gravidade do risco.
A proba pericial é relevante para a determinación do delito ambiental
O Tribunal Supremo en materia delito ecolóxico establece que os tribunais só poderán apartarse das conclusións das probas periciais cando existan razóns obxectivas e razoando os motivos, xa que os seus informes gozan da presunción de imparcialidade dos informes emitidos por organismos oficiais.
A solución: o papel dá cidadanía activa e o desenvolvemento dá conciencia ambiental
A cidadanía activa é un concepto que se aplica a todas aquelas persoas que integran unha comunidade e que despregan un comportamento comprometido con todo aquilo que acontece na mesma.
Aquelas comunidades que contan cunha preponderancia de cidadanía activa tenden a funcionar mellor que aquelas que se atopan envorcadas cara ao individual, porque xustamente promoven a solidariedade, preocúpanse polo outra persoa, porqué estea mellor e non se deteñen nos éxitos persoais senón no ben común de todas as que a compoñen.
A cidadanía activa nada ten que ver coa adopción dunha actitude pasiva senón moi pola contra, hai un compromiso concreto de participar con voz e voto en todo canto sucede e demanda un cambio. Na cidadanía activa non se espera a que outra persoa modifique o estado de cousas e propoña algo mellor senón que se preocupa e procura logralo per se.
As Brigadas Deseucaliptizadoras: un exemplo de cidadanía activa
As brigadas deseucaliptizadoras promoven accións de restauración ambiental en áreas con valores ambientais degradados ou ameazados pola eucaliptización estando abertas á participación de persoas voluntarias e titulares de parcelas de monte.
“Amar as Paisaxes, proposta de poesía participativa” é un poemario que resultou do proxecto de poesía participativa impulsado pola asociación ambiental e cultural Petón do Lobo a nivel Galicia, no primeiro semestre deste ano. A temática, centrada na posta en valor das paisaxes, pretende acumular e reflictir as experiencias, vivenzas e sensacións que as persoas creadoras participantes consideraron transmitir en máis dun cento de poesías que configuran o libro. A Paisaxe, como Ben Común e Dereito individual e colectivo, é a temática que aborda este poemario desde múltiples puntos de vista.
A Paisaxe é froito da percepción específica de cada ser humano. E doutra banda, tamén é un ben común, en tanto que todos os seres poden percibilo e por tanto, lelo, entendelo e asumilo de formas distintas. A Paisaxe é un ben común que non exclúe a ningúen.
A Paisaxe, tal e como demostra o poemario, é multifacética e polisémica. Pode haber moitas paisaxes e outras tantas percepcións e interpretacións feitas por calquer ser humano que o perciba. A pesar diso, non existe outro constructo intelectual con esas características e potencialidades capaces de combinar o obxectivo co subxectivo e o tanxible co intanxible.
Ademais diso, a paisaxe alberga outros valores que teñen efectos no ser humano que o percibe. Por exemplo, a paisaxe pódenos chegar a prover dun certo grao de benestar e coadxuva á obtención de mellores condicións de saúde. Estes efectos da paisaxe derívanse da interacción entre as características biofísicas deste e os procesos perceptivos das persoas espectadoras.
A Paisaxe ostenta a categoría de utilitas publica, esa utilidade pública que acubilla tanto valores estéticos como éticos, que dalgunha forma, atesouran o dereito á vida, xa que a defensa e protección da paisaxe significa a salvagarda do medio ambiente e da natureza, para as xeracións presentes e futuras, pero tamén, a protección duns marcos socioculturais determinados ancorados na historia.
Velaquí algúns exemplos desa paisaxe multifacética e polisémica que se recollen no poemario:
(Depósito Legal: C 974-2020).
“Desde a parroquia veciña de Langueirón, a nosa socia Tamara envíanos unha fermosa poesía con unha imaxe do vello muíño da Vitureira, á beira do río Anllóns.
Na volta do río
Tempos esquecidos.
Muíños fariñeiros desfeitos
entre os talos sarmentosos das hedras tersas que ruben polos troncos.
Nova vida desde a vida vella.
Medran hedras nas pedras dos meus lugares.
Toxos, fentos, xestas e silvas…
Cachotes de pedras amoreadas,
agora donceis das hedras que medran na beira do río…
Hedras que enraman e van dependurando aquí e acolá
anacos da memoria.
Correolas da carraxe que xera o esquecemento…
de muíños que xa non cantan.
E esmorecen, esquecidos, na volta do río.
Cando só canta o río
ese melancólico monólogo
que di o que cala en balde.
Hedras que agachan ruínas,
dos ollos das que buscan
nos escombros do pasado.
E o tempo pasa
reflectindo noites e arrastrando días…,
coma se nada.
O vello muíño da Vitureira, á beira do río Anllóns, en Langueirón (Ponteceso)
Río Anllóns ao seu paso por Cereo (Coristanco)
“Desde Carballo, a nosa socia Paula María, envíanos esta fermosa poesía moi acorde coa seca que estamos a vivir arestora.
Por que non canta o río?
Auga, onde vas?
Auga do río, onde descansas?
(Pido permiso á Terra para que brote Auga.
Pido perdón por todo o mal que che fixemos…)
E todo xa é nada
porque o río decidiu morrer.
Porque as cinzas cubriron o leito.
E non dixo nada.
Porque matámolo.
Porque enchémolo de entullo,
porque magoámolo,
porque lle roubamos a auga,
porque o ferimos de morte,
porque o abandonamos…
E ti que decidiches
cravar as raíces na terra e
arrincar do interior a forza que che dá
para agromar e arrolarte ao vento,
e demostrar,
que sen a terra non se vive,
sen o aire non se respira,
sen auga mórrese.
E loitar cada día..
para vivir nun país sen auga.
Buscar en cada río,
noutrora o país dos mil ríos,
a auga que te alimenta.
E sentir que non hai auga.
E os salgueiriños e as abelairiñas dixeron: non.
E as xuncas dixeron: non.
E búscote na ribeira do río,
búscote na fonte vella,
búscote na borrasca cargada de choiva e frío
e non te atopo.
Onde estás Auga?
Por que non canta o río?
Por que non ri a fonte?
Onde fuxiches?
Contaminación no río Anllóns ao seu paso por Carballo
“O noso amigo e socio Xosé, envíanos este poema desde Bustelo, un lugar da parroquia de Valenza (Coristanco), afectado por proxectos eólicos.
Ousadía
Mandas con arrogancia na montaña,
posúes con orgullo o vento,
tes a ousadía de criar castelos no ceo.
Mais ….arrincaremos eses delirios con forza das túas entrañas,
e plantarémolos na túa testa,
para que nela vexas medrar dólares e afogues
no abafo da abundancia
e morras de tristeza,
na secura do deserto
porque… o aire é noso,
a montaña é nosa,
o ceo é noso.
Noso é.
De ninguén máis.
Debuxo feito polo autor inspirado no proxecto eólico de Bustelo
“Desde o Val Miñor, o noso socio Brais e a súa familia envíannos esta poesía adicada ao monte Perrol, tras visitalo a pasada fin de semana. O amor polas nosas paisaxes….
Monte Perrol
Porque en ti está a orixe,
porque loitas pola vida e queres atrapar o sol coas espirais dos teus cornos.
Porque restauras as almas co silencio do teu cumio.
Espazo sagrado que rexenera vidas humanas
baleiras, insignificantes…mortas.
A beleza das túas paisaxes envólvenos intensamente.
Constelación con un corno en espiral…, que dominas os ceos…, ariete…
Porque representas a orixe metafísica do mundo coas espirais da túa
Cabeza Carneiro.
Impulso cara a vida, eterno empezar e eterno renacer da vida,
dá luz.
Pedra Alba, Perrolúa…
Bautismo de Luz e Sabedoría…
Talismán que custodias as mámoas dos nosos ancestros.
Símbolo da forza que che dá a túa natureza pétrea,
mais coa necesidade da humildade pasas despercibida.
Liderazgo, poder e capacidade de actuación frente a adversidade,
Resiliencia… e sacrificio.
Fertilidade e procreación.
Chörten; aire e saber dos actos.
O sol e a lúa que te rematan evocan o éter e a sabedoría da lei natural.
Con impulso atravesas as tebras e abres as murallas.
Fillas do Sol que loitan contra as tebras.
Incluso a fortaleza ás veces precisa ser humilde…
Aos teus pés Vista Alegre e o val de Bello.
En fronte o Alto do Resío…
A túa beira, Aldemunde e o val do Lourido…
O reencontro contigo é algo moi ancestral, que o ser humano esqueciu…
Algo poderoso…
E alí onde queira que as túas rocas emerxan, máis aló do murmurio e os ecos do silencio, tan só brillan os escintileos do firmamento, as constelacións…,
o Infinito.
Monte Perrol en Cabana de Bergantiños (A Coruña)
“Desde Xaviña, en Coristanco, Carme envíanos este regalo de poesía….
Quero ser…
Quero ser esa flor,
amarela,
chea de cor,
que rabuña o ceo,
e lle dá sabor.
Dourada ten a tarde o sorriso.
Quero ser..
a vida que dá
sen querer
nada a cambio.
Quero ser esa flor…
que ilumina ese campo,
que dá beleza e esperta dor,
quero ser esa flor.
Esa flor que madrugou esta primavera…
e que o vento aínda non esfollou.
Quero ser esa flor …
Quero ser esa flor…
O amigo Francisco enviounos desde Arteixo unha poesía que xa forma parte do Poemario “Amar as Paisaxes”, unha proposta de poesía participativa”, no que colaboran coas súas achegas máis dun cento de persoas de toda Galicia.
O piñeiral maior
O piñeiral maior
murmuroume un conto
de espolio da terra.
O piñeiral maior contoume un conto
de depredadores
que compadrean:
para esgotar a auga,
contaminar o chan,
roubar o vento
e comprar dignidades e honras.
«porque as dignidades hai tempo que están de saldo…».
O piñeiral maior
atesoura vellas historias malas
de odio á terra, que causan pavor..
O piñeiral maior
adormece no vento a
espera dun tempo mellor.
O piñeiral maior…
(Poema incluido na obra: Amar as Paisaxes, proposta de poesía participativa, editado e publicado pola asoc. ambiental e cultural Petón do Lobo, Depósito Legal: C 974-2020).
Piñeiral preto de Cudeiro, en Corcoesto (Cabana de Bergantiños)
E non podía fallar unha lembranza ao río Lourido, o gran afluente do río Anllóns, ao seu paso por terras de Cabana, Coristanco e Ponteceso….
O río Lourido
É o que ten nacer en terra de lobos,
camiñar devagar no roteiro dos corvos
que buscan o leste cando o ocaso,
desde a fonte Cardeira ata o Anllóns;
lembrar outros tempos e historias vellas,
acoller outros regos e fontes novas
de amoríos, pan de millo e moendas,
feiras, bois e minas,
troitas, lampreas e anguías,
arsénico, ingleses, canadianos,
sol, frío, xeadas, cambio climático;
deixando atrás os eólicos do Perrol que asoballan o val,
maldicir as liñas de alta tensión e
correr á sombra dos eucaliptais,
noutrora carballeiras e soutos;
e xuntarse co Batán, para
coñecer o río que vén das terras altas do Xalo
e peneirar o seu, no arsénico do Anllóns, e contarse
historias esquecidas de tempos mellores, no que a algarabía dos rapaces
facíaos sorrir espuma nas beiras das lampreeiras e das fragas.
Deixar atrás a cova crea, a orixe, o graal da vida
e o Cudeiro, dos dólmenes célticos de Pondal.
E esperar ó Anllóns que vén canso
desde o campo de tiro de Soandres,
co chumbo das balas, puríns e glifosato,
microplásticos e lixo…,
coa sabor áceda das follas do eucalipto…
e ver como o salmón esgotado non é capaz de subir o río…,
polas centrais hidroeléctricas…
E afogar a esperanza na auga que queda…
Val fluvial do Lourido
“O amigo Xosé envíanos desde Tella (Ponteceso) unha poesía que xa forma parte do Poemario “Amar as Paisaxes”, unha proposta de poesía participativa”, no que colaboran coas súas achegas máis dun cento de persoas de toda Galicia”.
Anduriña
Polos carreiros prateados do vento
vin unha anduriña chegar,
facer un niño no colo do vento
e volver a marchar…
(Poema incluido na obra: Amar as Paisaxes, proposta de poesía participativa, editado e publicado pola asoc. ambiental e cultural Petón do Lobo, Depósito Legal: C 974-2020).
“A nosa socia e compañeira M.D.C. de Corcoesto, enviounos unha poesía que xa forma parte do Poemario “Amar as Paisaxes”, unha proposta de poesía participativa”, no que colaboran coas súas achegas máis dun cento de persoas de toda Galicia”.
Santa Mariña do Remuíño
Murmurios do vento,
repiquetear da auga,
desde a volta do río
vin a capela branca…
Camiños estreitos
arrodeados de fentos,
bolboretas brancas
que bailan no vento.
Foi no mes de xullo.
Foi no mes de setembro
onde vin o rabo dourado
do lagarto da Santa.
Murmurios do vento,
repiquetear da auga,
onde eu bebín
na fonte da Santa.
(Poema incluido na obra: Amar as Paisaxes, proposta de poesía participativa, editado e publicado pola asoc. ambiental e cultural Petón do Lobo, Depósito Legal: C 974-2020).
E aquí temos a poesía que nos enviou Begoña Fernández desde Ordes e que xa forma parte do Poemario “Amar as Paisaxes, unha proposta de poesía participativa”, no que colaboran coas súas achegas máis dun cento de persoas de toda Galicia.
Negra tes a alma!
E deixaches
que o vento arrolase no seu berce
o último bosque
do Atlántico.
E deixaches
que chorase todo un río
cando souben
que cortaras os carballos
que plantara.
E deixaches que medrasen
eucaliptos na túa alma,
e nos prados.
E deixaches
que Ence camiñase
polas pistas de abril
sen compaña,
e fixese e desfixese ó seu antollo
na matogueira e no bosque,
no curro e na cortiña,
na eira vella e na nova,
ata ficar todo cheo de eucaliptos.
Negra tes a alma!
(Poema incluido na obra: Amar as Paisaxes, proposta de poesía participativa, editado e publicado pola asoc. ambiental e cultural Petón do Lobo, Depósito Legal: C 974-2020).
O amigo Serafín enviounos desde Carballo unha poesía que xa forma parte do Poemario “Amar as Paisaxes, proposta de poesía participativa”, no que colaboran coas súas achegas máis dun cento de persoas de toda Galicia.
Unha pinga de resío
Unha pinga de resío
caeu na herba verde,
escorregou polo talo
e acabou no río.
Unha pinga de resío
caeume no chapeu,
escorregou ata o meu corazón
e morreu co frío.
Unha pinga de resío …
(Poema incluido na obra: Amar as Paisaxes, proposta de poesía participativa, editado e publicado pola asoc. ambiental e cultural Petón do Lobo, Depósito Legal: C 974-2020).
Esta semana o Estado español someteuse en Xenebra á súa terceira volta no Exame Periódico Universal (EPU), un mecanismo do Consello de Dereitos Humanos das Nacións Unidas que, desde 2005, examina periodicamente a situación dos dereitos humanos en todos os países do mundo. Entre estes dereitos, inclúense os dereitos ambientais.
Aínda que este ano a revisión do Estado español centrouse na situación en Cataluña, o relatorio da Oficina do Alto Comisionado das Naciones Unidas para os Dereitos Humanos tamén recolleu os apelos a garantir “o respecto dos dereitos ambientais mediante a supervisión e a restauración adecuadas das instalacións que requiran atención urxente, en particular as presas de estériles mineiros abandonadas”.
O relatorio do Alto Comisionado referiu un informe dunha das entidades con estatuto consultivo especial ante a ONU que ilustrara esta situación co exemplo do caso das presas de residuos mineiros das Minas de San Finx, en Lousame, que están sendo obxecto dunha investigación ante o Comité de Cumprimento da Convención de Aarhus, tamén dependente das Nacións Unidas.
O informe indica que no caso das presas mineiras de San Finx, que agora a Xunta pretende facer pasar por embalses hidroelétricos, “unha falla implicaría impactos ambientais e humanos significativos”, asinalando ademais como as autoridades autonómicas “obstruíron o acceso a información ambiental crítica”.
O relatorio da Oficina do Alto Comisionado das Naciones Unidas para os Dereitos Humanos (A/HRC/WG.6/35/ESP/3) pode ser descargado da web da ONU en castelán, inglés, francés, ruso, chinés e árabe. A referencia ás presas de residuos mineiros áchase na páxina 3 (parágrafo 18).
O día 04/10/2019 a Subdirección xeral de Coordinación Ambiental da Xunta de Galicia remitía escrito á asociación ambiental e cultural Petón do Lobo no que indicaba, en relación ao parque eólico do Iribio:
“2. En canto ao punto 2, pódese sinalar que o 12/08/2005 a entón Dirección Xeral de Calidade e Avaliación Ambiental formulou a declaración de impacto ambiental (DIA) do parque eólico Oribio, pronunciamento do órgano ambiental co que finaliza a tramitación ambiental do proxecto e no que se determinan as condicións que compre impoñerlle para a adecuada protección do medio ambiente. A dita DIA foi publicada polo órgano substantivo no DOG, nº 220 do 16/11/2005.
A información ambiental de dito proxecto se facilita con esta comunicación.
No que atinxe ao punto 3, o Instituto de Estudos do Territorio non ten constancia de ningún expediente aberto, nin tampouco na Dirección Xeral de Sostibilidade e Paisaxe (anterior órgano competente en materia de paisaxe), sobre o citado parque eólico, nin tampouco de ningún informe específico en materia de paisaxe sobre este asunto.
4.En relación ao punto 5, o órgano ambiental, no que respecta á avaliación do impacto ambiental de proxectos, non emite ningunha autorización ambiental baseada nunha revisión e actualización dun documento ambiental, senón no caso que nos ocupa unha declaración de impacto ambiental cuxo documento base é o estudo de impacto ambiental”.
Polo tanto, o propio órgano ambiental recoñece por unha banda que desde que se aprobou da Declaración de impacto ambiental do proxecto eólico do Iribio, no ano 2005, non se realizou ningunha revisión nin actualización do documento ambiental ata o presente, e por outra banda recoñece que a base da DIA é o propio estudo de impacto ambiental elaborado pola empresa promotora.
Ademais tal e como indica o anterior parágrafo 3 non existe constancia de ningún expediente aberto nin informe específico en materia de paisaxe sobre o citado parque eólico.
O Convenio europeo da Paisaxe, fraguado a partir de mediados dos anos 90, elaborouse no seo do Consello de Europa e concluíuse no ano 2000 na cidade de Florencia. O propósito xeral do Convenio é animar ás autoridades públicas a adoptar políticas e medidas a escala local, rexional, nacional e internacional para protexer, planificar e xestionar as paisaxes europeas con vistas a conservar e mellorar a súa calidade e levar ao público, ás institucións e ás autoridades locais e rexionais a recoñecer o valor e a importancia da paisaxe e a tomar parte nas decisións públicas relativas ao mesmo. O Convenio recoñece todas as formas das paisaxes europeas, naturais, rurais, urbanas e periurbanas, e tanto as emblemáticas como as ordinarias. Corresponde aos compoñentes naturais, culturais e humanizados e ás súas interconexións. O Convenio considera que os valores naturais e culturais ligados á diversidade e calidade das paisaxes europeas supoñen un deber para os países europeos de traballar colectivamente na súa protección, planificación e xestión. O Convenio Europeo da Paisaxe compromete a tomar medidas xerais de recoñecemento das paisaxes; de definición e caracterización; de aplicación de políticas para a súa protección e xestión; de participación pública e de integración das paisaxes nas políticas de ordenación do territorio, así como nas políticas económicas, sociais, culturais e ambientais. Tamén sobre a sensibilización cidadá, a educación e a formación de expertos. O Convenio Europeo da Paisaxe entrou en vigor o 1 de marzo de 2004, o primeiro día despois de expirar un período de tres meses tras a data na que dez Estados membros do Consello de Europa expresasen o seu consentimento de vincularse a el. España ratificou o citado Convenio o 26 de novembro de 2007 (BOE de 5/02/2008). Está en vigor no noso país desde o 1º de marzo de 2008.
Segundo o Dicionario da Real Academia, a paisaxe é a “extensión de terreo que se ve desde un sitio”. Trátase dun recurso natural equiparable ás augas, a fauna e flora, ao aire ou o chan, e por iso cabe entendelo comprendido no ánimo e no texto do artigo 45 da Constitución española, segundo o cal: “1. Todos teñen dereito a gozar dun medio ambiente adecuado para o desenvolvemento da persoa, así como o deber de conservalo. 2. Os poderes públicos velarán pola utilización racional de todos os recursos naturais, co fin de protexer e mellorar a calidade de vida e defender e restaurar o medio ambiente, apoiándose na indispensable solidariedade colectiva.”
Serra do Iribio
En Galicia a Lei 7/2008, do 7 de xullo, regula a protección da paisaxe de Galicia. O seu artigo 11 referido a “Estudos de impacto e integración paisaxística” establece:
“1. En todos os proxectos que deban someterse ao procedemento de Declaración de impacto ambiental, segundo establécese na lexislación sectorial vixente, as entidades promotoras haberán de incorporar no estudo de impacto ambiental un estudo de impacto e integración paisaxística, documento específico no que se avaliarán os efectos e impactos que o proxecto poida provocar na paisaxe e as medidas de integración paisaxística propostas polas devanditas entidades. 2. Os estudos de impacto e integración paisaxística deberán conter: a) Unha diagnose do estado actual da paisaxe: principais compoñentes, valores paisaxísticos, visibilidade e fraxilidade da paisaxe. b) As características principais do proxecto. c) O impacto previsto do proxecto sobre os elementos que configuran a paisaxe. d) A xustificación de como se incorporaron ao proxecto os obxectivos de calidade paisaxística e as determinacións das directrices de paisaxe establecidas para a unidade de paisaxe na que se pretende executar a actuación. O contido deste apartado será preceptivo unha vez sexan aprobadas as directrices de paisaxe. e) Os criterios e medidas a adoptar para alcanzar a integración paisaxística do proxecto. 3. Corresponde á consellería competente en materia de medio ambiente emitir o informe de impacto e integración paisaxística dentro dos procedementos de declaración e avaliación do impacto ambiental, informe que resultará integrado na correspondente declaración de impacto ambiental. 4. O Consello da Xunta de Galicia determinará, vía regulamentaria, nas zonas xeográficas identificadas como «Áreas de especial interese paisaxístico», os supostos nos que se poderá esixir ás entidades promotoras, non sometidas aos procedementos de declaración e avaliación de impacto ambiental, incorporar ao proxecto un estudo de impacto e integración paisaxística, ao obxecto de considerar as repercusións que poidan ter sobre a paisaxe a execución das actuacións, obras ou actividades que se pretendan desenvolver, así como expoñer os criterios para a súa integración. Para ese efecto, na determinación destes supostos teranse en conta parámetros tales como a existencia de espazos naturais protexidos, a distancia á liña de costa, o volume de edificación, a superficie afectada polo proxecto, as afeccións aos recursos naturais e a presenza de elementos valiosos do patrimonio natural e cultural”.
Non se entende como un proxecto como o do parque eólico do Iribio, que sufriu modificacións ao longo dos anos, desde o ano 2005 e ata o ano 2019, non foi obxecto de actualización no tocante ao estudo de impacto ambiental nin no tocante ao estudo de impacto paisaxístico. Máis se cabe tendo en conta que na derradeira modificación do proxecto a altura máxima alcanzada polos aeroxeradores será de 152 m. Se ben o número de aeroxeneradores pasou de 12 a 8, non obstante, o seu tamaño aumenta considerablemente con 15 metros máis de altura. A área de varrido das súas pas aumentou un 64% a pesar de ter catro torres menos, o que supón un incremento importante da probabilidade de que as aves choquen. Nesta serra galega situada entre os Concellos lucenses de Samos e Triacastela habita o aguia real, o aguia culebrera, o bufo real, o aguilucho cenizo e pálido, o milano negro e o falcón peregrino. É unha zona de campeo do oso pardo, que do mesmo xeito que o aguia real está en perigo de extinción, e a Fundación Ouso Pardo, integrada na plataforma que abriu a batalla xudicial, teme que o parque eólico dane os traballos de recuperación destes plantígrados que se desenvolven desde hai anos en toda a cornixa cantábrica.
A resolución do Goberno galego que considera “non substancial” os cambios que sufriu o parque eólico desde que a Xunta de Fraga deulle o visto e prace atropelladamente en 2005 é clave para que se poida executar, xa que exime á promotora, Fergo Galicia Vento, de ter que someter o seu proxecto a outra avaliación ambiental. Se tivese que repetir ese trámite, a empresa nunca o superaría coa lexislación actual, xa que en Galicia está prohibido levantar aeroxeradores en Rede Natura.
As obras, que arrincaron en maio sen autorización e foron paradas pola Administración durante un tempo, xa provocaron “graves impactos”. A serra do Iribio pertence á Zona de Especial Protección dos Valores Naturais Ancares-Courel e está incluída no Ben de Interese Cultural (BIC) Camiño de Santiago. Os traballos afectaron ademais ao camiño real que antigamente unía Galicia coa Meseta, así como a mámoa do Fial, xa prácticamente desaparecida.
Con data 25 de agosto de 2016 publícase no DOG nº 160 o Decreto 119/2016, do 28 de xullo, polo que se aproba o Catálogo das paisaxes de Galicia. Entrada en vigor: 26/08/2016. O Catálogo das paisaxes de Galicia apróbase de conformidade coa Lei 7/2008 de protección da paisaxe de Galicia.
Áreas de especial interese paisaxístico.
A serra do Oribio ou Iribio está incluida no Catálogo das Paisaxes de Galicia, dentro das grandes áreas paisaxísticas das Serras Orientais, Área de Especial Interese Paisaxístico (AEIP _01_17) O Courel.
O Catálogo das paisaxes de Galicia identifica determinadas zonas xeográficas como áreas de especial interese paisaxístico, en atención aos valores naturais e culturais alí presentes. Ademais destas áreas, terán a consideración de áreas de especial interese paisaxístico, a efectos dos artigos 9.3 e 12.3 da Lei 7/2008, as seguintes:
Os espazos de interese paisaxístico delimitados polo Plan de ordenación do litoral de Galicia, aprobado polo Decreto 20/2011, do 10 de febreiro. Os ámbitos que, no seu caso, os plans xerais de ordenación municipal cuxa entrada en vigor se produzan con posterioridade á do Catálogo das paisaxes clasifiquen como chan rústico de especial protección paisaxística, de conformidade co previsto no artigo 34.3 da Lei 2/2016 do chan de Galicia, previo informe favorable do organismo competente en materia de paisaxe.
As paisaxes protexidas declaradas de conformidade co establecido na Lei 9/2001 de conservación da natureza, e o artigo 35 da Lei 42/2007 do patrimonio natural e da biodiversidade.
Os ámbitos que, no seu caso, delimiten os instrumentos de ordenación do territorio, de conformidade co previsto na Lei 10/1995 de ordenación do territorio de Galicia. No caso de que algún dos ámbitos aos que se refiren os apartados 2), 3) e 4) coincida con algunha das áreas de especial interese paisaxístico delimitadas polo Catálogo das paisaxes de Galicia, o plan urbanístico ou instrumento de ordenación do territorio, ou o estudo que realice o órgano competente en materia de espazos naturais, revisará a delimitación, coa maior concreción e detalle propios de tales documentos.
A delimitación que finalmente establezan substituirá á recollida no Catálogo das paisaxes de Galicia, sen necesidade de tramitar un expediente de modificación do mesmo. Nestes casos, na tramitación do plan xeral de ordenación municipal ou do instrumento de ordenación do territorio, deberá obterse o informe favorable do órgano autonómico competente en materia de paisaxe.
Sorprende o proxecto de rexeneración ambiental que está a executar a empresa Cavisa (Caolines de Vimianzo, S.A.U) en Laxe, despois de anos e anos de abandono do caolín en montañas cubertas da area que arrastra o vento do Atlántico, confundíndose en harmonía cos sistemas dunares.
Que hai detrás da “rexeneración ambiental” de Cavisa en Laxe? Pois nin máis nin menos que as ansias de edificar nuns terreos urbanos que ata o de agoran confundíanse coas típicas dunas laxenses.
38.068 metros cadrados que pronto se encherán de grúas e de ladrillo, para agrandar máis o desarrollo urbanístico de Laxe e contribuír ao feísmo urbano das zonas costeiras de Galicia.
Nun concello ao que xa lle molestan en exceso os maravillosos sistemas dunares que ten, pensar que non se ía deixar levar polas ansias do ladrillo sería tamén unha utopía.
Así que veremos como a que chaman “rexeneración ambiental” desembocará pronto na construción de novos edificios, que sin dúbida mudarán a fermosa paisaxe de Laxe.
A controvertida “rexeneración ambiental” de Cavisa no municipio de Laxe
A controvertida “rexeneración ambiental” de Cavisa no municipio de Laxe
En Galicia arde o monte e arde sempre. Verán e inverno. Arde a Rede Natura 2000 e por encima, a información que proporciona a Xunta de Galicia é sumamente escasa. Non existe transparencia nin información, no que respecta ás superficies queimadas e o diñeiro que se gasta na súa extinción. Extinción; que non rexeneración, das áreas queimadas. Boa parte da rexeración dos montes tras os incendios realízase polo eucalipto, que medra de xeito espontáneo e silvestre. Cun Plan forestal obsoleto, caduco, que non está actualizado e que parte dun diagnóstico da realidade que xa hai tempo que non é o diagnóstico actual; e a Comisión europea, segue achegando fondos nestas condicións para a extinción dos incendios en Galicia? Pensa a Comisión europea continuar aplicando (ou malgastando) fondos comunitarios a un goberno da Xunta de Galicia, que non fai nada para solucionar os problemas estruturais do monte e que centra todos os seus esforzos no “negocio” da súa extinción?
O modelo actual de explotación do monte é intensamente forestalista, que aposta pola produción de madeira con pouco valor engadido. Constátase tamén a escasa superficie ocupada polos montes de xestión pública, tan necesarios para frear o cambio climático e reducir o impacto dos lumes forestais. A pesar do Plano Forestal de 1992, 25 anos despois seguimos sen contar cun inventario de masas de frondosas autóctonas, ferramenta fundamental para poder planificar a súa conservación e xestión. O aproveitamento forestal intensivo con especies alóctonas, pirófilas e de crecemento rápido comporta a deterioración de servizos ecosistémicos que como a diversidade natural, a dispoñibilidade de auga, a fertilidade do chan, ou a calidade paisaxística, son importantes para a vida e o mantemento das actividades económicas da nosa sociedade. Este modelo forestal contribúe tamén a malgastar importantes cantidades de recursos públicos a través do PLADIGA -plano de loita contra o lume- que custa anualmente ao redor de 150 millóns de euros. Por tanto, urxe que o Parlamento europeo e a Comisión, insten o goberno da Xunta de Galicia a establecer sen demora, unha moratoria indefinida para as novas plantacións de especies do xénero Eucalyptus en todo o territorio galego. Prohibir o cultivo do Eucalyptus nitens. Prohibir as repoboacións con todas as especies do xénero Eucalyptus nos espazos integrantes da Rede galega de espazos protexidos. Incrementar a xestión pública dos montes e protexer os montes veciñais en man comúns. Mentres que non cambie a xestión dos montes en Galicia, a Comisión europea e a Unión europea son cómplices da destrución do monte galego. Non se pode seguir financiando e aplicando fondos á extinción dos incendios en Galicia, mentres que a Xunta de Galicia non cambie substancialmente a política forestal que está a executar actualmente e que é totalmente inviable. Por iso, rogamos á Comisión de peticións que continúe aberta esta Petición, en tanto que a Xunta de Galicia non se comprometa en serio e con garantías, a abordar as causas estruturais dos incendios e revise en profundidade os obxectivos do plan forestal da Xunta do ano 1992.
